Na de Tweede Wereldoorlog draaide de economie van de wederopbouw op volle toeren. Toch heerste er werkloosheid, en daarom stimuleerde de overheid de emigratie naar Kongo, Canada, de Verenigde Staten.
Eind jaren vijftig en begin jaren zestig sloeg de situatie echter om. Het tekort aan ongeschoold personeel in de industrie werd zelfs zo groot, dat veel bedrijven arbeidskrachten gingen werven in de landen rondom de Middellandse Zee; eerst in Joegoslavië, Griekenland, Spanje en Italië, later ook in Turkije en Marokko.
Aanvankelijk kwamen uitsluitend alleenstaande mannen over naar België. Ze werden gastarbeiders genoemd en door hun werkgevers ondergebracht in pensions, of in barakken.
Iedereen veronderstelde dat de buitenlanders in korte tijd zoveel mogelijk geld wilden verdienen om terug te keren. In de contracten die de overheid met de landen van herkomst had gesloten, stond echter dat de gastarbeiders het recht hadden te blijven en na twee jaar hun familie konden laten overkomen.
Vooral de Turkse en Marokkaanse gastarbeiders maakten massaal van dit recht gebruik. In 1975 werd de werving gestopt.
|