Schoolverlater, let op:
Zo blijf je werkvrij!
Voor jou honderd naderen. Met die gedachte trokken duizenden Nederlandse schoolverlaters in de maand augustus ten strijde tegen het kapitalistische monster. Het monster dat dolgraag schoolverlaters en andere soldaten van het arbeidsreserveleger wil inslikken of uitspugen. Hoe zorg je ervoor dat je uit de klauwen van de draak blijft? Wat moet je doen, als je onverhoopt wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek? Dat is weliswaar moeilijk, maar niet onmogelijk. Let maar eens op: zo blijf je werkvrij.
"Schrijf een bijzonder korte sollicitatiebrief met een minimaal CV. Uiteraard alleen als de Sociale Dienst of anderen je het mes op de keel zetten", zegt J. van der Stoer, bestuurslid van Stichting BAH, de Bond tegen Arbeidsethos en Horigheid. De Bond, gevestigd in Leiden, heeft bij vriend en vijand al een flinke reputatie opgebouwd in het werkvrij maken en houden van jongeren. "CV staat in dit geval niet voor Centrale Verwarming, naar is de afkorting van Curriculum Vitae. Dat is dikdoenerij met Latijnse woorden; het betekent gewoon levensloop", aldus Van der Stoer, die met zijn Stichting ageert tegen de dwangarbeid en loonslavernij van het kapitalisme. "Kijk, wat wij duidelijk willen maken is dat de klassenstrijd volop aan de gang is. Achter woorden als werknemers, werkgevers, sociale partners en loopbaanplanning schuilt een wereld van likken naar boven en trappen naar onderen. Over de ruggen van de nieuwe onderklasse van schoolverlaters, migranten, illegalen, vrouwen, WAO-ers, en dergelijke, worden vette winsten genaakt. Dat is de werkelijkheid, van de jaren negentig, dat is de verscherping die zich doorzet in de wereldwijde crisis van het huidige economische systeem." Indrukwekkende woorden van een strijdbare kameraad. "Krijg je een uitnodiging voor een gesprek, verdiep je dan in de machtsspelletjes van de heren, en een enkele dame, aan de top. Besef dat de belangen van die bazen niet jouw belangen zijn. Bekijk zo'n sollicitatiegesprek als een bokswedstrijd, of een partijtje vrij worstelen. Zonder gelijke kansen, dat is zonneklaar. Het allerbelangrijkste is dat je je als soldaat gedraagt, in oorlog met niets en niemand ontziende vijanden", aldus Van der Stoer, die zijn naam eer aandoet.
Terwijl Van der Stoer zich murw beukt tegen de door hem zo verafschuwde heersende orde, laat L. Donder zien dat het ook anders kan. Beroepswerkloze Donder heeft zich in de loop der tijd geheel aangepast aan de eisen van werkgevers, het arbeidsbureau en de Sociale Dienst. Solliciteren is het toverwoord, en daarover kan Donder meepraten. "Ja, ik heb een lange lijdensweg afgelegd van verplicht niksen en verboden lanterfanten. Honderden brieven heb ik geschreven. Misschien wel duizenden. Nooit werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Niets hielp, ik werd er moedeloos van, begon te drinken, kreeg zelfmoordneigingen, echt vreselijk. Toen kreeg ik gelukkig die werkervaringsplaats aangeboden, dat was een nieuw thuiswerk-project voor langdurig werklozen. Nu ben ik beroeps, ik heb von mijn vroegere werkloosheid een echt vak gemaakt. Daardoor heb ik weer zelfvertrouwen gekregen. Ik ben weer iemand, en niet zo'n kneus die z'n hand moet ophouden." Donder veert op, als haar huidige werkomstandigheden ter sprake komen. "Het verdient in elk geval behoorlijk. Eindelijk kan ik mezelf eens af en toe verwennen. Dat heeft een mens nodig, toch? Ik heb een werkweek van 40 uur. Van 9 uur 's morgens tot 5 uur 's middags zit ik achter mijn bureau, thuis. Daar doe ik letterlijk niks. Ik zit daar maar, onbeweeglijk, in trance, zonder te praten. Dat is een vak apart. Sommige mensen doen er wat meewarig over, maar het is echt een hele kunst om beroepsmatig bezig te zijn met werkloosheid. Daar moet je een horde leerschool voor hebben doorlopen. Een uurtje niks doen, ja, dat kan iedereen wel. Maar 8 uur per dag en 5 dagen per week, dat is andere koek", zegt de ernstig kijkende Donder, "Pas 's avonds begin ik weer te leven, dan word ik weer een beetje mens. Beetje tv kijken, beetje hangen op de bank. Ja, dat verschilt eigenlijk niet veel met het werk overdag."
Zeven gouden tips
Tip 1. Koop voor het sollicitatiegesprek een enorme slagroomtaart (ben je veganist, dan zul je andere taarten moeten zoeken). Eet de taart in een keer op, en laat de resten aan je handen en om je mond zitten. Geef de dames en heren van de sollicitatiecommissie een vette en glibberige hand, dan heb je direct al een goede bui. Misschien lukt het je zelfs wel om de taart ter plekke uit te kotsen. Dat kan een troost zijn voor het geval het gesprek tegenvalt en je voor een tweede gesprek wordt uitgenodigd of zelfs wordt aangenomen.
Tip 2. Ga niet op de fiets naar het gesprek. Misschien kom je dan op tijd, en dat zou jammer zijn. Ga lopen, stap in een gracht of een sloot, rol eens door de modder, en kom hijgend en zwetend aan. Zorg er in elk geval voor dat je minstens een half uur te laat bent. Laat de sollicitatiecommissie zichzelf zitten op te vreten.
Tip 3. Scheld iedereen binnen het bedrijf of de instelling uit. Ook de receptioniste. Weliswaar behoort zij tot de arbeidersklasse en ondergaat ze dagelijks de vernederingen van de patriarchale structuur, maar op dit moment dient ze voor jou een radertje in een vijandelijke oorlogsmachinerie te zijn. Het gaat hier om lijfsbehoud; er is geen tijd of gelegenheid voor nuancering. Zwart-wit denken houdt je nu overeind.
Tip 4. Maak bij binnenkomst in de kamer van het sollicitatiegesprek een opmerking als: "Tering, wat een klote kankerhok hier", of "Jezus, wat een achterlijke en schijnheilige blaaskaken zijn jullie".
Tip 5. Kijk de sollicitatiecommissie vol haat aan, met een blik die de commissieleden doet verstenen. Vertel ongeveer 38 keer hoe weinig, hoe gruwelijk weinig zin je hebt om aan een nieuwe toekomst te beginnen, hier niet en ergens anders ook niet. Roep: "No future!", want er is geen toekomst in het kapitalisme.
Tip 6. Zorg dat je voortdurend aan het woord bent. Loot de commissie van de ene verbazing in de andere verbijstering vallen. Krijs: "Let's riot!", en voeg de daad bij het woord: gooi tafels om, pleur een emmer verf togen de muren, met een kleur naar keuze, pak de brandweerslang en spuit de commissieleden onder. Doe maar, verzin maar wat.
Tip 7. Geloof in jezelf, geloof in je eigen creativiteit bij, het uitvoeren van verzetsdaden. Er bestaat nog zoiets als telepathie. Als jij denkt: de pleuris breekt uit, er komt revolutie, denken zij eerder: allemachtig, het proletariaat is in opstand gekomen. Niet de eerste indruk, maar de laatste indruk is in dit geval het belangrijkst! Werp dus, als je weer buiten bent, een of meerdere stenen door de ruiten van het bedrijf of kantoor.
(Fotografie: Meertje van het Zelfde, tekst: Jan Klaassen)
bron