Naar aanleiding van het recente bezoek van de Democratische mutten Carter aan Cuba werd nog eens een politieke gevangene vrijgelaten op het Caraïbische arbeidersparadijs, namelijk Vladimiro Roca. Roca zat bijna 5 jaar opgesloten vanwege zijn afwijkende mening van het Castro-regime. Zijn misdaad: samen met drie anderen een kritisch politiek essay (‘Het thuisland behoort aan ons allen’) schrijven over het communistische Cuba. Zij hadden ondermeer voor hervormingen en –O gruwel- verkiezingen gepleit.
Roca werd samen met nog honderden andere politieke gevangenen opgesloten in één van de werkkampen en concentratiekampen op het rode eiland. Een beperkt overzichtje van deze “instellingen van openbaar nut”:
Prison Kilo 5.5 , gelegen in de buurt van de Pinar del Rio-weg. Gewone criminelen en politieke gevangenen worden er opgesloten. Cellen bedoeld voor twee personen huizen meestal zeven of acht gevangenen, velen slapen op de vloer. Er zijn ook strafcellen die "toasters" ("tostadoras") genoemd worden, omwille van de hitte.
Het G-2 Centrum in Santiago de Cuba, bezit cellen met extreme temperaturen (koud en heet). Als deel van het regime met psychologische terreur worden gevangenen twee �* drie maal per uur wakker gemaakt, sommige gevangenen worden naakt opgesloten en voor maanden van enig contact met de buitenwereld afgesloten. Sommige gevangenen worden er gek.
El Manbu is het grootste concentratiekamp van Cuba. De levensomstandigheden en het voedsel zijn er te vergelijken met de Duitse kampen uit WO2, gevangenen worden vaak gebeten door de Duitse herdershonden van de bewakers. In de jaren ’80 zaten in dit kamp 3000 mensen opgesloten.
Het Potosi-kamp, meer dan 3000 vrouwen zaten/zijn hier opgesloten om uiteenlopende redenen: criminele feiten maar ook nogal wat wegens politieke dissidentie. Vrouwen in de Cubaanse gevangenissen worden het slachtoffer van sadisme, oa uitkleden voor de bewakers en geslagen worden.
Een getuigenis van Dr. Martha Frayde beschrijft het verblijf in de Nuevo Amanecer gevangenis:
"My cell was six meters by five. There were twenty-two of us sleeping there on bunk beds of two or three layers. Sometimes there were as many as forty-two of us. Sanitation was dreadful. The basins we had to wash in were filthy, and it became impossible for us to wash at all. We were often short of water. It became impossible to empty the toilets, which filled up and overflowed. A layer of excrement formed, invading our cells. Like an irresistible wave it reached the corridor, then flowed down the stairs and into the garden. The political prisoners made such a fuss that the prison authorities brought a water truck. We managed to sweep away some of the excrement with the pressure hoses, but there still wasn’t enough water, and we had to live with this vile layer for another few days."
Jaja… "Goed dat er nog communisten zijn"... zolang iedereen dezelfde mening heeft als zijzelf!
|