[Lutifer]

Oorspronkelijk geplaatst door debbie

Sinds ik van school ben heb ik altijd gewerkt, behalve twee keer een klein jaar na de bevalling van mijn twee oudsten. Ik deed vrijwilligerswerk. Meestal halftijds maar ook drie jaar fulltime. De periode dat ik fulltime werkte voelde ik me echt rotslecht. Na mijn werk was ik altijd moe. Ik haalde de kinderen van school, deed de boodschappen, maakte eten en wastte af. Tegen dat het 21 uur was viel ik in slaap. Het gevolg was dat mijn huis er elke dag meer en meer rommelig bij lag en ik op den duur in een troep woonde. Stilaan had ik geen zin meer om naar huis te gaan na mijn werk en ik begon er zelfs tegenop te zien dat mijn werkdag erop zat.

Na een tijd kreeg ik de kans om PWA-werk te doen. Dat heb ik bijna 9 jaar gedaan tot ik verleden jaar een halftijds contract aangeboden kreeg. Ik was daar aanvankelijk heel blij mee, ik had immers zelf jarenlang gezaagd om een contract en eindelijk kreeg ik er één. Toen ik het contract ging tekenen voelde ik me eindelijk een volwaardig mens, ik kon eindeljk tegen iedereen zeggen dat ik werkte. Oef, ik hoorde er dus bij, dat was wat ik altijd gewild had. Dat ik op slag 7.000 bfr minder had drong eerst nog niet tot me door. Dat ondervond ik pas toen het me niet meer lukte om al mijn rekeningen te betalen.

Na een korte tijd merkte ik dat ik hele dagen gestresserd rond liep. Ik wist immers niet meer hoe ik mijn werk moest combineren met de kinderen en het huishouden. Dat lukte me gewoon absoluut niet. Ik vergat naar oudercontacten op school te gaan, vergat de nodige spulletjes mee te geven aan mijn kleuter en dat werd hoe langer hoe erger. Ik voelde me zo danig gestresseerd dat ik alles wat ik moest doen op lijstjes moest gaan schrijven maar dan was ik mijn lijstjes weer kwijt en was het weer paniek. Intussen klaagden mijn kinderen over de rommel in huis en over het feit dat ik constant alles vergat.

Op den duur deed ik mijn werk maar half en thuis presteerde ik praktisch niets meer. Maar ja, ik mocht trots zijn want ik had eindelijk een job en telde dus mee, was geen profiteur meer. Intussen moest ik zien rond te komen met mijn schamel inkomen, kon vaak de rekeningen niet op tijd betalen en als één van de kinderen weer iets nodig had voor school zuchtte ik eens diep omdat ik niet wist hoe ik dat weer zou betalen. En als één van de kinderen ziek werd of naar de tandarts moest was het helemaal paniek. Dat is momenteel hoe ik leef, ik kan geen kleren of schoenen kopen, ik heb moeite om mijn betalingen te doen en intussen loop ik de meeste tijd gestresseerd rond omdat ik mijn werk niet af krijg.

In juli loopt mijn contract ten einde, misschien kan ik verlenging krijgen voor een jaar. Maar ik zal dat niet aannemen, ik kan dat niet aannemen. Want ik ben moe, ik ben het beu, ik kan niet meer verder met het gevoel dat ik op alle vlak tekort schiet en intussen niet eens genoeg geld heb om mijn kinderen te geven wat ze echt nodig hebben. Ik geef er de brui aan.
Ben ik gehandicapt? Ban ik werkonbekwaam? misschien wel. Ik slaag er niet in om alles te combineren en hoe hard ik ook probeer, ik eindig uiteindelijk bij de dokter omdat ik er gewoon ziek van word? Dan kan ik weer kalmeerpillen en anti-depressiva nemen in de hoop weer eventjes verder te kunnen.

Maar ja, iedereen moet werken of anders dood vallen. Mensen als ik hebben eigenlijk geen recht op een bestaan.

ik vind dit een heel eerlijk bericht van jou en dat is moedig maar vanuit wat je hier beschrijft zou ik eerder verwachten dat leden van het VWS respect hebben voor zij die er wel in slagen gezin en arbeid te combineren en vol te houden, vergelijkbaar met niks van muziek kennen maar toch bewondering hebben voor muzikanten. waarom kappen jullie toch zo op de werkenden?