België is een monarchie. Dat is niet evident. De liberale opstandelingen zullen in 1830 wel liever een president verkozen hebben, maar de internationale politiek besliste er anders over.
Die monarchie wordt gezien als de beste garantie voor het land. Hilarisch wordt het als royalistische vertegenwoordigers van normaal republikeinse stromingen zoals de socialisten verklaren dat ze overal ter wereld republikein zouden zijn, maar niet in België.
Dat die monarchie de zuiverheid zelve is, is ook een mythe. Leopold I was een bigamist. Leopold II was een massamoordenaar. Albert I stond al met een half been in het Duitse kamp tijdens de Grote Oorlog. Leopold III was Hitler niet ongenegen en beschouwde de Tweede Wereldoorlog als een leuke vakantie van al dat harde werk. Boudewijn ging zijn bevoegdheden te buiten en zat achter de moord op een buitenlands premier (Lumumba), de reden dat men nu met sancties tegen Syrië dreigt. Albert II kan zijn bastaards niet verbergen en wil tegelijk een baken van moraliteit zijn. En Filip is te dom om te helpen donderen. Veel superioriteit zit hierin niet verscholen, gesteld dat een erfelijk staatshoofd hier al eventueel garantie op kan bieden, quod non.
Wat vergeten de royalisten onder ons? Dat het juist de monarchie is die in 1950 voor een zware twist heeft gezorgd. Het land stond bijna voor een burgeroorlog en een scheiding.
Met de tanende populariteit van het koningshuis in het noorden van het land zou dit nogmaals voor een twist kunnen zorgen. Nu al klagen de Walen over de kritiek op het vorstenhuis, terwijl de Vlamingen er graag een schepje bovenop willen doen. De rollen zijn nu omgekeerd, maar de kans dat er zich een conflict zal voordoen, zijn groot.
Bekijk de emotionele geladenheid die er in dit fait divers zit:
http://lvb.net/item/2533
Zatte vrienden doen peiling van La Dernière Heure mislukken
Vaak wordt het koningshuis als een burgerlijke lijm gezien, maar dit en de koningskwestie laten zien dat dit niet zo is.
Veel beter zou een republikeins systeem zijn dat de dualiteit van dit land in de verf zet. Ofwel een systeem zoals in Libanon, waar elke bevolkingsgroep een bepaalde functie levert, ofwel een systeem zoals in Rome, waar twee consuls waren. Een Vlaamse en een Franstalige in het Belgische geval.