[Desiderius]

Het belooft weer een mooie verkiezingsstrijd te worden; thema nummer één is "alweer" het onveiligheidsgevoel van de burger (in de grote steden). Eén partij heeft dat weer feilloos aangevoeld, of moeten we stellen dat ze dat eeuwige thema al sinds haar ontstaan met toenemend succes heeft kunnen uitmelken/cultiveren? De paarse regeerders schermen krampachtig met statistieken (al dan niet gemanipuleerd) in een vergeefse poging aan te tonen dat "ze goed bezig zijn". Voeg daar nu nog wat incidenten aan toe zoals de "MP3-moord" (nu al een begrip geworden) en een hele sleep van gelijkaardig fraais dat met meer dan normale belangstelling wordt gevolgd in de pers, en de toon is gezet.

Wat veel politici echter niet (willen) begrijpen is dat "onveiligheidsgevoel" heel weinig te maken heeft met statistieken; zelfs bitter weinig te maken heeft met de mate waarin onze politiediensten er in slagen om het aantal overvallen op geldtransporten terug te dringen. De kern van de zaak is dat het niet zozeer de "grote" (spectaculaire) criminaliteit is die het onveiligheidsgevoel in de hand werkt, maar vooral de "kleine" misdrijven annex asociaal gedrag in de brede grijszone van de criminaliteit. Het mag sommigen misschien verwonderen, maar een grafittispuiter of vandaal die een gloednieuw wachthokje van De Lijn "bewerkt", genereert véél meer onveiligheidsgevoel dan een bende hyperprofessionele tigerkidnappers. Want... "de gemiddelde burger" is geen juwelier of bankier en herkent zich niet in die spectaculaire tigerkidnapping op de voorpagina, maar wordt wél dagelijks geconfronteerd met die éne daad van agressie in het straatbeeld, met die opgestoken middenvinger van die éne asociale onverlaat die het in een moment van verstandsverbijstering nodig vond om z'n verknipte wereldbeeld aan z'n medemens op te dringen. (lees: vernielen, bevuilen, ...)

En uitgerekend die politici die met hun statistiekjes zwaaien in de ijdele hoop om de burger gerust te stellen, zijn nu verantwoordelijk voor de sfeer van quasi-straffeloosheid die rond de zgn. "kleine misdaad" wordt opgetrokken. Winkeldiefstallen en ander klein grut worden voortaan niet meer vervolgd; het jeugdsanctierecht is een lacheding (vooral de dadertjes en hun veelal meerderjarige opdrachtgevers lachen in het vuistje). De grijszone wordt alsmaar breder en het onveiligheidsgevoel diept zich uit.

Men oogst wat men zaait. En laten de paarse excellenties dan vooral niet komen aandraven met theorietjes over "verzuring".