Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door [radiohoofd]
De gedachte dat een persoon waar je van hield helemaal weg is is gewoon moeilijk te dragen, zeker in het begin.
|
Zo is dat. Je kan je in het begin niet voorstellen dat dit voor altijd zo zal zijn. Zelfs al wéét je dat het ooit zal gebeuren dan nog is het niet gemakkelijk om je erop voor te bereiden.
Jonge mensen denken daar wellicht nooit aan.
Hoe ouder je wordt, en hoe dichter het einde nadert, hoe meer je eraan denkt, en hoe gemakkelijker je je met de dood leert verzoenen.
Eigenlijk is het leven niets anders dan elke dag iets verliezen en dit al vanaf de dag van je geboorte. Het begint met het fopspeentje waar je aan gehecht was, je jeugd, je eerste liefje, je grootouders, je ouders, je kinderen die het huis uitgaan.
Ikzelf denk vaak aan de dag dat ik zal horen dat ik alles wat ik bezit en liefheb zal moeten loslaten omdat ik kanker heb, en die dag kan evengoed morgen zijn dan binnen 10 of 20 jaar. Ik maak me echter niet wijs dat er daarna nog iets iets. Als er al zoiets als een geest van je blijft hangen dan is dat volgens mij enkel in de geest van de levenden die zich jou herinneren, en dit slechts zolang ook die levenden nog leven.