Het is een feit dat het aantal voedselbanken in enkele jaren gegroeid is tot een kleine dertig en dat er nu zo'n achtduizend huishoudens gebruik van maken. Maar is de populariteit van de voedselbank wel een juiste indicator van de veronderstelde toename van ernstige armoede in Nederland?
Uit de feiten blijkt dit vooralsnog niet. Wat we in Nederland 'armoede' noemen, wordt gerelateerd aan het hebben van 'een laag inkomen', en volgens de aangehouden definitie leeft iedereen met een bijstandsuitkering of net daarboven in armoede. Maar volgens diezelfde definitie is het percentage Nederlanders dat in armoede leeft de afgelopen zeven jaar nu juist scherp gedaald. In 1998, in de hoogtijdagen van het tweede paarse kabinet, toen de economie en de werkgelegenheid groeiden en bloeiden, moest 15 tot 16 procent van de huishoudens het met een laag inkomen zien te redden, terwijl dat vorig jaar was gezakt tot 10,5 procent.
Ook andere cijfers geven Bos ongelijk. Het inkomen van de minima is niet gezakt ten opzichte van het gemiddelde ('mediane') inkomen van alle Nederlanders, maar is sinds het paarse hoogtij-jaar 2000 vrijwel gelijk gebleven, zo berekende het Centraal Bureau voor de Statistiek. Hun inkomensachterstand bleef ook nagenoeg ongewijzigd. Minima voelen zich ook niet armer. Sterker nog: het verschil tussen wat ze nodig denken te hebben en wat ze kunnen besteden, is sinds 2000 gezakt van 6 procent naar 2 procent.
Ook het aantal uitkeringen is, althans tijdens de recente groei van de voedselbanken, helemaal niet toegenomen. Het aantal WAO-uitkeringen, bijstandsuitkeringen en WW-uitkeringen nam het afgelopen jaar af met in totaal negentigduizend.
Wat de afgelopen jaren wel is toegenomen, is het aantal mensen dat zich in de schulden stak en daar niet meer uitkomt. Lenen wordt steeds vanzelfsprekender. Maar is dat een teken van armoede?
Dat de voedselbanken zo'n succes zijn, zit vooral in het feit dat ze er nu wel zijn en vijf of tien jaar geleden nog niet.
Laatst gewijzigd door Morghodius : 23 april 2006 om 08:15.
|