Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE
Dat arbeidsvreugde mooi meegenomen is (wie zal daar iets kunnen tegenhebben), dat is onmiskenbaar...
Maar welke vreugde gaan wij - gelukkig doe ik mijn job met alle plezier, alhoewel enorm stresserend - als iedereen enkel werk met arbeidsvreugde gaat aannemen...
Wie gaat de beerputten ledigen, toiletmadame spelen, wegen leggen, de vuilkar 'doen'?
En welke arbeidsvreugde gaan die Polen hier vinden? En vroeger, de Vlamingen die naar de 'Walen' en Frankrijk seizoenarbied gingen doen en als varkens tussen de varkens konden slapen?
Het is m.i. een luxeprobleem (waarnaar iedereen natuurlijk streeft)... Leg het maar uit aan de mensen die hun leven riskeren om in de EU of de VS te geraken en om meestal als onmensen behandeld te worden?
|
Sé kijk, die arbeidsvreugde houdt me nu eenmaal enorm bezig. Ben er eigenlijk op mijn werk op zoek naar, zowel bij mezelf (egoistisch) als bij mijn collega's. Ik blijf erbij dat dit een zeer ondergewaardeerd onderdeel is van wat kan aanzetten om een job wel of niet aan te nemen, verder te zetten.
In de eerste plaats is het wel degelijk zo dat de verloning een cruciaal belang inneemt. Weinigen gaan nog werken als men niet genoeg verdient of als het verschil met de dop te laag is geworden. De aard van de job zal ook wel een enorme rol spelen. Maar los van die gegevens is er nog altijd zoiets als arbeidsvreugde, of men nu rioolputtekes moet uitkuisen of een hoogwaardige job kan in de wacht slepen (ik laat in het midden wat men daarover verstaat). Toch is er iets dat mensen er toe aanzet om zich voor de organisatie in te zetten, onafhankelijk van wat ze moeten doen. Men wil er vooral "bijhoren", dat wil zeggen dat men op zoek is, onafhankelijk van de taak, naar bevestiging. Wat schort er dus op bepaalde momenten? Is toch een belangrijke vraag, niet?