Politics.be - Los bericht bekijken - Britse VS-bashers eisen sluiting Guantanamo

smiley · 10 mei 2006, 22:54

Oriëntalisme: Edward Said

Oriëntalisme (1978), de multiculturele bestseller van Said, heeft in de Arabische wereld de kunst en wetenschap van de slachtofferkunde geïntroduceerd. [SIZE=2]Oriëntalisme, ongetwijfeld het meest invloedrijke boek van de afgelopen decennia voor Arabieren en moslims, gaf op schrille toon de hele westerse geschiedenis en wetenschap de schuld van de ziektes van de moslimwereld. Het rechtvaardigde de haat van de moslims tegen het Westen en gaf het boosaardige anti-Amerikanisme een verfijnde, hoogliteraire glans. Natuurlijk was Said in Frankrijk behoorlijk populair. [/SIZE]

[SIZE=2]
Zonder de verdorven imperialisten, racisten en zionisten zou de Arabische wereld weer groot zijn, was de boodschap van Oriëntalisme. Zoals we nu allemaal weten, wordt het Westen ook door het islamitisch fundamentalisme de grote Satan genoemd, die de islam, alleen al door te bestaan, onderdrukt. Oriëntalisme bracht dit idee op een hoger plan en bouwde het om tot multiculturalistische chic voor de westerlingen. Het deed elke kritiek op de islam verstommen, het bracht zelfs het onderzoek tot stilstand van uitmuntende islamologen, die bang werden dat hun bevindingen de gevoeligheden van moslims zouden kunnen kwetsen en die niet het gevaar wilden lopen het etiket 'oriëntalist' opgeplakt te krijgen.

Door zijn agressieve toon is Oriëntalisme een vorm van intellectueel terrorisme; het probeert niet te overtuigen met argumenten of met een historische analyse, maar met het spuien van beschuldigingen van racisme, imperialisme en eurocentrisme. Omdat Said gelooft dat zijn positie moreel onberispelijk is, denkt hij dat hij het recht heeft alle mogelijke middelen te gebruiken om deze te verdedigen, óók door de opvattingen van uitstekende geleerden te verdraaien en de intellectuele en politieke geschiedenis tendentieus te interpreteren, kortom: door de waarheid geweld aan te doen. Maar daar had Said een handig excuus voor. In zijn filosofie, erkende hij, bestond geen 'waarheid'. Zogenaamde waarheden waren op z'n best alleen maar relatief.

De oriëntalistiek is gewijd aan het wetenschappelijke onderzoek van de Orient. Said beschuldigt deze hele wetenschap ervan negatieve rasstereotypen en anti-Arabische en anti-islamitische vooroordelen te bestendigen en de mythe van een onveranderlijke Orient in stand te houden. Bovendien houdt hij de oriëntalisten verantwoordelijk voor het creëren van het onderscheid tussen westerse superioriteit en oosterse inferioriteit, wat ze bereiken door de stem van de oosterling te onderdrukken en door hun anti-humane neiging om vage generalisaties te maken over hele volken, die in werkelijkheid bestaan uit miljoenen individuen. Met andere woorden: veel van wat was geschreven over het Oosten in het algemeen en de islam en islamitische cultuur in het bijzonder was onjuist. De oriëntalisten worden ook beschuldigd van het creëren van de 'Ander' - de niet-Europeaan, die altijd negatief wordt gekarakteriseerd als passief, zwak en hunkerend naar beschaving.

Een belangrijke stelling van Said is dat de oriëntalistiek geen belangeloze, maar een politieke activiteit was: de oriëntalisten effenden het pad voor de imperialisten. De oriëntalist verschafte de kennis die de Orient onder controle houdt: ,,Kennis van de onderworpen rassen of oosterlingen maakt het besturen ervan gemakkelijk en winstgevend; kennis geeft macht, meer macht vereist meer kennis, enzovoort in een steeds voordeliger dialectiek van informatie en controle.'

Het is niet moeilijk te zien dat er een tegenspraak zit in deze opvattingen van Said. Als de oriëntalisten een onjuist beeld hebben gegeven van de Orient, de islam, de Arabieren en de Arabische samenleving, hoe kan deze onjuiste kennis de Europese imperialisten dan hebben geholpen om driekwart van de aardbol te overheersen? 'Informatie en controle', schrijft Said, maar hoe zit het met 'onjuiste informatie en controle'?

Said schildert de Orient af als eeuwig slachtoffer van het westers imperialisme, de westerse overheersing en agressie. De Orient wordt nooit gezien als een zelfstandige instantie met een eigen wil, met eigen plannen of ideeën. Daaraan hebben we die onvolwassen en onaantrekkelijke eigenschap te danken van een groot deel van de cultuur van het Midden-Oosten: zelfmedelijden en het geloof dat al zijn kwalen het resultaat zijn van westers-zionistische samenzweringen. Zo beweert Said in The Question of Palestine (1980) dat de zionistische beweging en Israël werden bedacht om de islam en het communisme op een afstand te houden.

Said is zelf een genotzuchtig beoefenaar van de politiek van het slachtofferschap. Hij wentelt zich in zelfbeklag: ,,Het leven van een Arabische Palestijn in het Westen, vooral in Amerika, is ontmoedigend. Er bestaat hier een bijna unanieme consensus dat hij politiek gezien niet bestaat, hoogstens een lastpost of een oosterling is. De Arabier of moslim wordt gevangen gehouden in een krachtig web van racisme, culturele stereotypen, politiek imperialisme en een ontmenselijkende ideologie, en het is dit web dat iedere Palestijn als zijn unieke bestraffende lot is gaan voelen.'

In zijn autobiografie Out of Place (1999) spuit deze gezaghebbende en gevierde professor aan de Columbia Universiteit, waar hij een behoorlijk salaris geniet en privileges heeft waarvan wij mindere stervelingen slechts kunnen dromen, zijn haat tegen het land dat hem heeft opgenomen en overladen met eerbewijzen.

In zijn bijzonder onoprechte Nawoord bij de heruitgave van Orientalisme in 1994, ontkent Said dat hij anti-westers is, hij zegt te geloven dat er geen stabiele realiteiten als 'de Orient' en 'het Westen' bestaan, dat er geen duurzame oriëntaalse werkelijkheid is en nog minder een duurzame westerse essentie.

Maar een feitelijke lezing van Orientalisme is voldoende om de anti-westerse houding van Said aan te tonen. Hoewel hij de Orient en het Westen af en toe tussen aanhalingstekens zet, berust de hele kracht van zijn polemiek op de polaire tegenstelling van het Oosten en het Westen, de Orient en Europa, Wij en de Ander, die door het hele boek heenloopt. Said beweert dat ,,elke Europeaan, in wat hij over de Orient kon zeggen, logischerwijs een racist was, een imperialist en bijna totaal etnocentrisch'. Anders gezegd: niet alleen was elke Europeaan een racist, maar dat moest hij noodzakelijk zijn.

Westerse schrijvers en geleerden die niet in zijn theoretische kader passen, laat Said gewoon weg. Aangezien volgens hem alle Europeanen a priori racistisch zijn, kan hij het zich niet veroorloven om schrijvers aan te halen die dat niet zijn. Toch zou je, parallel aan Orientalisme, een boek kunnen schrijven, dat is samengesteld uit fragmenten uit het werk van westerse schrijvers, geleerden en reizigers die niet-Europese culturen juist prezen en gunstig lieten afsteken tegen de decadentie, kwezelarij, onverdraagzaamheid en oorlogszucht van hun eigen cultuur.

De gouden draad die door de westerse beschaving loopt, is de intellectuele nieuwsgierigheid. Zoals Aristoteles zei: 'De mens streeft van nature naar het weten.' Marxisten, freudianen en anti-imperialisten die alle menselijke activiteiten grofweg reduceren tot respectievelijk geld, seks en macht, hebben problemen met het begrijpen van het hele idee van belangeloos intellectueel onderzoek, kennis omwille van kennis.

Said zou moeten weten dat het dit verlangen naar kennis van de Europeanen was, dat ertoe heeft geleid dat de volken van het Nabije Oosten hun eigen verleden en hun eigen identiteit hebben herontdekt. In de 19de en begin 20ste eeuw werden de archeologische opgravingen in Mesopotamië, het oude Syrië, het oude Palestina en Iran, geheel uitgevoerd door Europeanen en, later, Amerikanen. De wetenschappelijke disciplines egyptologie, assyriologie, iranologie die de mensheid een groot deel van zijn erfgoed teruggaven, waren de exclusieve scheppingen van weetgierige Europeanen en Amerikanen. Terwijl de islam, om leerstellige redenen, welbewust weigerde te kijken naar zijn pre-islamitische verleden, dat werd beschouwd als een periode van onwetendheid.

De eminente Iraakse geleerde Kanan Makiya zag vooral de noodlottige invloed van Said in de Arabische wereld: ,,Orientalisme beïnvloedde een hele generatie jonge Arabische wetenschappers, en het vormde de Midden-Oosten studies in de jaren tachtig. Het boek voedde een populistische politiek van wrok tegen het Westen.'

Maar het schadelijkste gevolg van Said's Orientalisme is de steun die het geeft aan het religieuze fundamentalisme en zijn hardnekkige bewering dat ,,alle kwalen van de Arabische wereld voortkomen uit het oriëntalisme en niets te maken hebben met de sociaal-economische, politieke en ideologische gesteldheid van de Arabische landen of met de cultuurhistorische achterlijkheid die daaraan ten grondslag ligt'. [/SIZE]

door Ibn Warraq

[SIZE=4]Edward Zaid, ideoloog van de moslimwoede[/SIZE]

http://www.bijbelenonderwijs.nl/inde...em=moslimwoede

10 mei 2006, 22:54	#3
smiley Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 8 juli 2004 Berichten: 10.199	Oriëntalisme: Edward Said Oriëntalisme (1978), de multiculturele bestseller van Said, heeft in de Arabische wereld de kunst en wetenschap van de slachtofferkunde geïntroduceerd. [SIZE=2]Oriëntalisme, ongetwijfeld het meest invloedrijke boek van de afgelopen decennia voor Arabieren en moslims, gaf op schrille toon de hele westerse geschiedenis en wetenschap de schuld van de ziektes van de moslimwereld. Het rechtvaardigde de haat van de moslims tegen het Westen en gaf het boosaardige anti-Amerikanisme een verfijnde, hoogliteraire glans. Natuurlijk was Said in Frankrijk behoorlijk populair. [/SIZE] [SIZE=2] Zonder de verdorven imperialisten, racisten en zionisten zou de Arabische wereld weer groot zijn, was de boodschap van Oriëntalisme. Zoals we nu allemaal weten, wordt het Westen ook door het islamitisch fundamentalisme de grote Satan genoemd, die de islam, alleen al door te bestaan, onderdrukt. Oriëntalisme bracht dit idee op een hoger plan en bouwde het om tot multiculturalistische chic voor de westerlingen. Het deed elke kritiek op de islam verstommen, het bracht zelfs het onderzoek tot stilstand van uitmuntende islamologen, die bang werden dat hun bevindingen de gevoeligheden van moslims zouden kunnen kwetsen en die niet het gevaar wilden lopen het etiket 'oriëntalist' opgeplakt te krijgen. Door zijn agressieve toon is Oriëntalisme een vorm van intellectueel terrorisme; het probeert niet te overtuigen met argumenten of met een historische analyse, maar met het spuien van beschuldigingen van racisme, imperialisme en eurocentrisme. Omdat Said gelooft dat zijn positie moreel onberispelijk is, denkt hij dat hij het recht heeft alle mogelijke middelen te gebruiken om deze te verdedigen, óók door de opvattingen van uitstekende geleerden te verdraaien en de intellectuele en politieke geschiedenis tendentieus te interpreteren, kortom: door de waarheid geweld aan te doen. Maar daar had Said een handig excuus voor. In zijn filosofie, erkende hij, bestond geen 'waarheid'. Zogenaamde waarheden waren op z'n best alleen maar relatief. De oriëntalistiek is gewijd aan het wetenschappelijke onderzoek van de Orient. Said beschuldigt deze hele wetenschap ervan negatieve rasstereotypen en anti-Arabische en anti-islamitische vooroordelen te bestendigen en de mythe van een onveranderlijke Orient in stand te houden. Bovendien houdt hij de oriëntalisten verantwoordelijk voor het creëren van het onderscheid tussen westerse superioriteit en oosterse inferioriteit, wat ze bereiken door de stem van de oosterling te onderdrukken en door hun anti-humane neiging om vage generalisaties te maken over hele volken, die in werkelijkheid bestaan uit miljoenen individuen. Met andere woorden: veel van wat was geschreven over het Oosten in het algemeen en de islam en islamitische cultuur in het bijzonder was onjuist. De oriëntalisten worden ook beschuldigd van het creëren van de 'Ander' - de niet-Europeaan, die altijd negatief wordt gekarakteriseerd als passief, zwak en hunkerend naar beschaving. Een belangrijke stelling van Said is dat de oriëntalistiek geen belangeloze, maar een politieke activiteit was: de oriëntalisten effenden het pad voor de imperialisten. De oriëntalist verschafte de kennis die de Orient onder controle houdt: ,,Kennis van de onderworpen rassen of oosterlingen maakt het besturen ervan gemakkelijk en winstgevend; kennis geeft macht, meer macht vereist meer kennis, enzovoort in een steeds voordeliger dialectiek van informatie en controle.' Het is niet moeilijk te zien dat er een tegenspraak zit in deze opvattingen van Said. Als de oriëntalisten een onjuist beeld hebben gegeven van de Orient, de islam, de Arabieren en de Arabische samenleving, hoe kan deze onjuiste kennis de Europese imperialisten dan hebben geholpen om driekwart van de aardbol te overheersen? 'Informatie en controle', schrijft Said, maar hoe zit het met 'onjuiste informatie en controle'? Said schildert de Orient af als eeuwig slachtoffer van het westers imperialisme, de westerse overheersing en agressie. De Orient wordt nooit gezien als een zelfstandige instantie met een eigen wil, met eigen plannen of ideeën. Daaraan hebben we die onvolwassen en onaantrekkelijke eigenschap te danken van een groot deel van de cultuur van het Midden-Oosten: zelfmedelijden en het geloof dat al zijn kwalen het resultaat zijn van westers-zionistische samenzweringen. Zo beweert Said in The Question of Palestine (1980) dat de zionistische beweging en Israël werden bedacht om de islam en het communisme op een afstand te houden. Said is zelf een genotzuchtig beoefenaar van de politiek van het slachtofferschap. Hij wentelt zich in zelfbeklag: ,,Het leven van een Arabische Palestijn in het Westen, vooral in Amerika, is ontmoedigend. Er bestaat hier een bijna unanieme consensus dat hij politiek gezien niet bestaat, hoogstens een lastpost of een oosterling is. De Arabier of moslim wordt gevangen gehouden in een krachtig web van racisme, culturele stereotypen, politiek imperialisme en een ontmenselijkende ideologie, en het is dit web dat iedere Palestijn als zijn unieke bestraffende lot is gaan voelen.' In zijn autobiografie Out of Place (1999) spuit deze gezaghebbende en gevierde professor aan de Columbia Universiteit, waar hij een behoorlijk salaris geniet en privileges heeft waarvan wij mindere stervelingen slechts kunnen dromen, zijn haat tegen het land dat hem heeft opgenomen en overladen met eerbewijzen. In zijn bijzonder onoprechte Nawoord bij de heruitgave van Orientalisme in 1994, ontkent Said dat hij anti-westers is, hij zegt te geloven dat er geen stabiele realiteiten als 'de Orient' en 'het Westen' bestaan, dat er geen duurzame oriëntaalse werkelijkheid is en nog minder een duurzame westerse essentie. Maar een feitelijke lezing van Orientalisme is voldoende om de anti-westerse houding van Said aan te tonen. Hoewel hij de Orient en het Westen af en toe tussen aanhalingstekens zet, berust de hele kracht van zijn polemiek op de polaire tegenstelling van het Oosten en het Westen, de Orient en Europa, Wij en de Ander, die door het hele boek heenloopt. Said beweert dat ,,elke Europeaan, in wat hij over de Orient kon zeggen, logischerwijs een racist was, een imperialist en bijna totaal etnocentrisch'. Anders gezegd: niet alleen was elke Europeaan een racist, maar dat moest hij noodzakelijk zijn. Westerse schrijvers en geleerden die niet in zijn theoretische kader passen, laat Said gewoon weg. Aangezien volgens hem alle Europeanen a priori racistisch zijn, kan hij het zich niet veroorloven om schrijvers aan te halen die dat niet zijn. Toch zou je, parallel aan Orientalisme, een boek kunnen schrijven, dat is samengesteld uit fragmenten uit het werk van westerse schrijvers, geleerden en reizigers die niet-Europese culturen juist prezen en gunstig lieten afsteken tegen de decadentie, kwezelarij, onverdraagzaamheid en oorlogszucht van hun eigen cultuur. De gouden draad die door de westerse beschaving loopt, is de intellectuele nieuwsgierigheid. Zoals Aristoteles zei: 'De mens streeft van nature naar het weten.' Marxisten, freudianen en anti-imperialisten die alle menselijke activiteiten grofweg reduceren tot respectievelijk geld, seks en macht, hebben problemen met het begrijpen van het hele idee van belangeloos intellectueel onderzoek, kennis omwille van kennis. Said zou moeten weten dat het dit verlangen naar kennis van de Europeanen was, dat ertoe heeft geleid dat de volken van het Nabije Oosten hun eigen verleden en hun eigen identiteit hebben herontdekt. In de 19de en begin 20ste eeuw werden de archeologische opgravingen in Mesopotamië, het oude Syrië, het oude Palestina en Iran, geheel uitgevoerd door Europeanen en, later, Amerikanen. De wetenschappelijke disciplines egyptologie, assyriologie, iranologie die de mensheid een groot deel van zijn erfgoed teruggaven, waren de exclusieve scheppingen van weetgierige Europeanen en Amerikanen. Terwijl de islam, om leerstellige redenen, welbewust weigerde te kijken naar zijn pre-islamitische verleden, dat werd beschouwd als een periode van onwetendheid. De eminente Iraakse geleerde Kanan Makiya zag vooral de noodlottige invloed van Said in de Arabische wereld: ,,Orientalisme beïnvloedde een hele generatie jonge Arabische wetenschappers, en het vormde de Midden-Oosten studies in de jaren tachtig. Het boek voedde een populistische politiek van wrok tegen het Westen.' Maar het schadelijkste gevolg van Said's Orientalisme is de steun die het geeft aan het religieuze fundamentalisme en zijn hardnekkige bewering dat ,,alle kwalen van de Arabische wereld voortkomen uit het oriëntalisme en niets te maken hebben met de sociaal-economische, politieke en ideologische gesteldheid van de Arabische landen of met de cultuurhistorische achterlijkheid die daaraan ten grondslag ligt'. [/SIZE] door Ibn Warraq [SIZE=4]Edward Zaid, ideoloog van de moslimwoede[/SIZE] http://www.bijbelenonderwijs.nl/inde...em=moslimwoede __________________ De kernoorzaak van alle terreurdaden zijn terroristische ideologieen. De kernoorzaak van het islamitisch terrorisme is de islamitische ideologie. http://www.exmoslim.org/http://www.youtube.com/watch?v=jHnxdgk3P68 Laatst gewijzigd door smiley : 10 mei 2006 om 22:56.