Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Dit is larie. Immers, voor het totstandkomen van de eerste redactie van de wet was er geen misdaad. Een wezenlijk beginsel in de rechtspraak is immers "nulla poena sine lege". In deze heeft men een wet gemaakt om een bepaalde mening tot misdaad te herleiden. Dat was de eerste stap. Daarna werden de criterium van die misdaad verder uitgewerkt en dit alles vertrekkend van wat het Vlaams Blok allemaal zegde. M.a.w. er werd a posteriori gewerkt: wat eerst geen misdaad was, tot misdaad bestempelen om vervolgens de inhoudelijke criteria wat die misdaad uitmaakte steeds verder bepalen. De toetssteen van dit alles was het Vlaams Belang. Na die tweede fase ging men tot aanpassing over van de procedures om een gemakkelijke veroordeling mogelijk te maken. Niet langer door een volksjury (dat durfde men immers niet: stel je eens voor dat de volksjury, ondanks de aanpassingen van de wet, toch niet meegaand is...), maar wel door een beroepsrechter.
|
Wat een misdaad is en wat niet, is aan evoluties onderhevig. Nieuwe terreinen die aan wetten moeten worden gebonden om ze deugdelijk te laten functioneren komen op, nieuwe gevoeligheden ontstaan door culturele omwentelingen e.d.m. Het misdrijf gaat bijna altijd aan de wet vooraf en roept haar in het leven (ofschoon het dan uiteraard nog geen misdrijf in juridische zin is).