Oorspronkelijk geplaatst door Duupje
Vroeger verdiende ik enorm goed mene spreekwoordelijke boterham, al was ik 'laaggeschoold', ik zat rond de 1500-2000€ netto wat behoorlijk loon is voor een vrouw. Ik werkte er wel de meest mogelijke en onmogelijke uren voor (bewakingsagente, portier en intervenante na inbraak-brandalarmen). Ik ben allang alleenstaande moeder met 2 kindjes. En ik heb altijd geweigerd afhankelijk te zijn van nen vent. Dat is iets dat volgens mij nog uit de middeleeuwen afstamt.
Ik werd ontslagen, viel terug op werkloosheidsuitkering, die gezien mijn hoog loon, toch een 1000€ per maand was. Doe daar bovenop mijn kinderbijslag (na 6 maand werkloosheid was dat 300€) en je komt op 1300€ per maand. Doe daar de maandelijkse kosten vanaf, 400€ huur, 125€ gas-elec, inet, ziekenfonds, verzekeringen, opleg doktersonkosten/medicatie (ik moet alle maanden bij specialisten zijn),schoolkosten en eten/drinken. Dan hoef je geen wiskundige te zijn om te weten dat er niets of bijna niets overschiet om eens iets extra te doen met de kindjes zoals naar de zoo gaan, wat voor veel mensen de doodnormaalste zaak is (voor mij ook vroeger trouwens).
Lager inkomen : auto weg moeten doen wegens onbetaalbaar aan naft. Je krijgt dingen te horen als : sorry, deze vacature is enkel open voor migranten (poetswerk), sorry minimum A2/A1 vereist (poetswerk), u bent niet flexibel genoeg doordat wij uit ervaring weten, dat wij niet op iemand kunnen rekenen die alleenstaande is met kinderen, u bent niet lang genoeg werkloos dus komt niet in aanmerking voor sociale korting indien wij u aannemen, sorry, u hebt geen eigen vervoer en met openbaar vervoer komt u er niet. Zelfs op sollicitatiebrieven/mails wordt gewoon niet gereageerd. Na een tijdje krijg je dan de vraag, waarom je al zolang zonder werk zit en/of waarom je niet wil werken...frustrerend voor iemand die niet echt een stilzittend gat heeft. Op zo'n manier geraak je echt in een continue draaiend cirkeltje met geen begin meer en nog minder een einde.
Ik kan mij perfect inleven in hoe Debbie zich voelt, ik zit/zat ook voor een stuk in haar situatie. Door dat ik altijd zo vaak gewerkt heb, heb ik een enorm stuk gemist van het leven van mijn oudste zoon. Nu heb ik nog een zoontje bij, werk een aantal uren minder, moet het met minder stellen dan vroeger, maar ben blij dat ik er meer voor hen ben.
Ik ben volop bezig met opleiding in een knelpuntberoep, nl. orthopedagoog A1. Ik begin ondertussen in te zien waarom het een 'knelpunt'beroep is, slecht betaald, sector wordt ondergewaardeerd en de mensen die erin werken al evenzeer, de instanties waar wij in werken, krijgen de mogelijkheden/geld niet van de overheid om echt veel initiatieven te nemen met de probleemjongeren/volwassenen/gehandicapten enz. Te weinig mensen die erin stappen, omdat het emotioneel en lichamelijk een zwaar beroep kan zijn (voor een stuk door tekort aan goed personeel) dat te weinig betaald wordt naargelang de bergen werk dat deze mensen dag en nacht verzetten voor de maatschappij. Ik denk dat het met al de knelpuntberoepen zowat hetzelfste gesteld is.
Ik had 1300€ als alleenstaande moeder, komt nu met die opleiding door extra premies nog een kleine 200€ bij (opvang, uurloon van 1€ per gevolgd les/stageuur + gratis jaarabo van de lijn).
Zelfs al volgde ik deze opleiding niet, en ik heb dat voor mezelf gaan doen, omdat ik niet het gevoel wou blijven hebben dat ik niets waard was als dopperke, had ik nog altijd die 1300€. Ga eens vergelijken met lonen? Veel mensen moeten er hard voor werken om ze te hebben. Werkt volgens mij toch ook enorm demotiverend in de zoektocht naar werk. Je gaat werken, verliest verhoogde kinderbijslag, moet opvang betalen voor je kind(eren), en krijgt bovenop vervoersonkosten die bijlange niet altijd terugbetaald worden, en als toetje krijg je nog een leuke zware belastingsbrief bovenop.
Ik weet wel heel zeker dat er veel mensen zo redeneren. Nu kan je stellen, ok stempelgelden/leeflonen verlagen want die zijn te hoog (wat absoluut niet zo is), maar op die manier steek je enorm veel mensen helemaal in de schulden, doordat ze dan gewoon de maandelijkse rekeningen, laat staan hun eten nog kunnen betalen. De huurprijzen swingen nu al de pannen uit.
Loonlasten laten zakken, of lonen serieus optrekken is enige oplossing volgens mij. Sinds de invoering van de € is alles effectief duurder geworden. Laat die lonen stijgen, eender hoe, is niet alleen goed voor de mensen en hun motivatie, maar ook goed voor de koopkracht (iets betere economie wat op zijn beurt meer werk creeërt). En het geld dat bespaard wordt aan uitkeringen (stempelgeld, leeflonen) kan aangewend worden voor andere dingen.
|