[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Het was een marxist die opmerkte dat het multinationals zijn die staatsreguleringen eisen om concurrentie van de baan te schuiven. Het verbaast je: maar multinationals zijn extreem onkapitalistisch. Interventionalisme is zeer onkapitalistisch. Het antwoord is niet deze multinationals te gaan bestrijden - dat willen ze juist - maar de staatsinmenging af te zwakken, waardoor de vrije markt hen beter in bedwang kan houden.

Het is inderdaad een tendens van een Coca Cola Company om in één of ander Afrikaans land het staatsapparaat zo te beïnvloeden dat de CCC (hihi) vrij spel krijgt. De daad die gesteld wordt is echter onkapitalistisch, en aldus is degene die ze pleegt ook geen kapitalist.

Multinationals zijn een structuur van het Amerikaans hegemonisme, net zoals de middelgrote, flexibele ondernemingen dat waren bij GB, en net zoals een compagnievaart dat was bij Holland. Alles hangt af van de specifieke elementen tijdens de transitie van de ene hegemonie naar de andere (wanneer de financiële fase van het kapitalisme op zijn einde komt). Kapitalisme en de staat zijn bondgenoten om marktmechanismen te controleren en de hegemonie te behouden. Kapitalisme is fundamenteel een anti-markt.

Material and financial expansions are both processes of a system of accumulation and rule that has increased in scale and scope over the centuries but has from its earliest beginnings encompassed a large number and variety of governmental and business agencies. Within each cycle, material expansions occur because of the emergence of a particular bloc of governmental and business agencies capable of leading the system towards a new spatial fix that creates the conditions for wider or deeper divisions of labour. Under these conditions, returns to capital invested in trade and production increase; profits tend to be ploughed back into the further expansion of trade and production more or less routinely; and, knowingly or unknowingly, the system’s main centres cooperate in sustaining one another’s expansion. Over time, however, the investment of an ever-growing mass of profits in trade and production inevitably leads to the accumulation of capital over and above what can be reinvested in the purchase and sale of commodities without drastically reducing profit margins. At this point, capitalist agencies tend to invade one another’s spheres of operation; the division of labour that previously defined the terms of their mutual co-operation breaks down; and competition becomes increasingly vicious. The prospects of recouping the capital invested in trade and production decrease, and capitalist agencies tend to keep in liquid form a larger proportion of their incoming cash flows. The stage is thus set for the change of phase from material to financial expansion.