[Advocadus Diaboli]

Ik weet het, de vraag houdt op zich een enorme tegenstrijdigheid in, maar met deze threat hoop ik reacties los te weken bij mensen over hoe zij bepaalde politieke handelingen inschatten of erover denken. Graag had ik deze threat ingeleid met mijn inschatting van de "Somers-verklaring" te geven over het verhoogde kindergeld in de maand september.

Toch zie ik mij genoodzaakt om eerst mijn visie over het cordon sanitair uiteen te zetten en dat doe ik om duidelijk te maken waarom ik rechts ben. Mijn rechts-zijn wordt getypeerd door de spreuk die onder elk van mijn bijdragen verschijnt en met niets anders.
Tijdens de beschouwing van het cordon sanitair heb ik me steeds laten leiden door twee zaken en wel (a) de democratische principes en (b) de politiek-strategische objectieven.

(a) Democratische principes

Het cordon sanitair was een poging van de Vlaamse partijen Agalev, VLD, CVP, SP en VU om in samenwerking met de media een andere partij - Vlaams Blok - monddood te maken. Het ging niet om het louter van de macht houden van het Vlaams Blok, want zoiets is binnen het democratisch spel perfect mogelijk. Neen, het ging om afspraken waarbij het grootste deel van de politieke en de mediawereld krachten bundelden om een overtuiging die niet de hunne was te fnuiken.
Veel mensen wijzen er nu op dat het Vlaams Blok werd veroordeeld voor racisme en dat het cordon sanitair wel degelijk legaal gefundeerd is. Dat is echter niet het geval omdat enkele vzw's die met die partij waren verbonden zijn veroordeeld en niet het Vlaams Blok zelf. Bovendien zijn dit, wat men vijgen na Pasen pleegt te noemen.
De vraag is niet indien het cordon sanitair nu legaal zou kunnen worden onderbouwd; de vraag is indien het cordon sanitair ten tijde van de instelling legaal kon worden onderbouwd. Het is een vraag die voorstanders van het cordon niet graag stellen omdat het antwoord eenvoudig is: neen, er was geen legale grond waarin het cordon kon gefundeerd worden. Op het moment van de instelling van het cordon sanitair was het Vlaams Blok een partij die een legale overtuiging propageerde omdat noch die overtuiging, noch de partij die ze uitdroeg, werd veroordeeld.
Wanneer men bovenstaande door een objectieve buitenstaander met democratisch inzicht laat lezen, dan hoef ik hopelijk niet te verduidelijken waarom die buitenstaander zou oordelen dat in dit geval democratische principes niet van tel waren.

Het cordon sanitair kwam tot stand na een eerste "zwarte zondag" en de andere partijen concludeerden op dat ontnuchterende moment dat het Vlaams Blok een bedreiging kon zijn voor 'hun' democratie. De andere partijen hadden angst. Bijgevolg is het cordon sanitair een gevolg van een angstreactie. In regel zijn gevolgen van angstreacties slecht!
Beter deden andere partijen eraan rustig te blijven en te bekijken indien ze op legale wijze het Vlaams Blok konden aanpakken. Dat was met de Wet tegen Racisme en Xenofobie - die voor alle duidelijkheid dateert van 1980! - mogelijk, maar dit werd niet gedaan. Er werd geöpteerd voor het niet-democratisch middel dat in de vorige alinea werd beschreven. De voorvechters van de democratie wilden een bedreiging voor de democratie bestrijden door gebruik te maken van niet-democratische middelen en hierdoor werden de democratische voorvechters zelf verkrachters van onze democratische principes. Dit is wat ik bedoel met links dat blind-utopische de democratische principes vervat in onze grondwet op een naïeve manier afbreken.

Naarmate de tijd vorderde, en men tot het verhelderend inzicht kwam dat het cordon niet veel aarde aan de dijk bracht, omdat het Vlaams Blok bleef groeien, werd de wetgeving bijgestuurd. Duidelijk moet gesteld worden dat aanpassing van wetgeving mag indien die wetgeving via een democratische meerderheid tot stand kwam. De Wet op de Partijfinanciering van 1989 werd in 1999, met een democratische meerderheid, voorzien van een artikel 15ter waarbij werd bepaald dat een partij waarvan verbonden organen, kandidaten of verkozenen waren voordeeld voor inbreuken op wetgeving met betrekking tot de rechten van de mens, hun dotatie gedeeltelijk of geheel voor een bepaalde periode konden verliezen bij beslissing van de Raad van State. Wat dus nu gebeurt met het Vlaams Belang is legaal, daar is geen discussie over en deze rechtsgang - niet de uitspraak! - werd bevestigd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
Tien jaar lang bestreden andere partijen op ondemocratische manier het Vlaams Blok ook al hadden zij gedurende die tijd wettelijke middelen kunnen aanwenden. Die wettelijke middelen werden niet gebruikt omdat de kans op succes te klein leek en om die succeskans te vergroten werd de wetgeving - weliswaar democratisch - aangepast.

De principiële discussie gaat dieper omdat het recht op vrije meningsuiting in dit alles tegenover het gelijkwaardigheidsbeginsel wordt geplaatst. Het recht op vrije meningsuiting wordt elk van ons, via de grondwet en een hele reeks internationale vedragen die in wetgeving werden omgezet, gegarandeerd. Dit geldt ook voor de gelijkwaardigheid voor iedereen. Het is aan de rechterlijke macht om in geval deze twee waarden in conflict komen, uitspraak te doen - geval per geval - welke waarde primeert. De voortdurend verscherpte wetgeving deed de balans definitief omslaan in het voordeel van de gelijkwaardigheid. De vraag die zich echter stelt is, indien die verscherpte wetgeving niet bijdraagt tot een grotere ongelijkwaardigheid en hierdoor haar doel voorbij schiet. De laatste tijd worden terecht veel vragen geopperd wat racistische uitlatingen dan wel zijn. Is het "vuile Marokkaan"? Is het "vuile Belg"? Is het "vuile homo"? Is het "vuile hetero"? Is het "vuile Waal"? Is het "vuile Vlaming"? Is het dit alles wanneer het in een bepaalde context wordt gebruikt en wat moet die context dan wel zijn? Kort kan besloten worden dat de racsimewetgeving een typisch voorbeeld is van overregelmentering die meer onduidelijkheid schept dan ooit tevoren. Het is een typisch voorbeeld van een gebrek aan vertrouwen in de democratische rechtsgang en dat zijn zeer onrustwekkende tekenen aan een reeds donkere wolkenhemel.

Afrondend mag worden gesteld dat het cordon sanitair en de gevolgen een nogal dubieus democratisch karakter hadden en dan druk ik mij zéér genuanceerd uit.

(b) Politiek-strategische objectieven

Het doel van het cordon was niet enkel een dam rond het toenmalige Vlaams Blok opwerpen om de groei te stoppen, maar bovendien moest het cordon die partij in de vergeetput doen verdwijnen. Gelet op de voortdurende groei mag zeker worden besloten dat het cordon politiek-strategisch een enorme blunder was die getuigde van een blinde dwaasheid die het gevolg was van - zoals eerder vermeld - angst en die laatste is zoals algemeen geweten nooit een goede raadgever.



Dit alles gezegd zijnde, wil ik met de "Somers-veklaring" tot een dichtere actualiteit komen. Meer bepaald tot de politiek-strategische motieven bij die verklaring. In principe doen politici - zeker partijvoorzitters - nooit uitspraken zonder dat ze hierbij een doel hebben.
Ik wil in deze eerste bijdrage hieromtrent nog niet te diep gaan maar het gaat hier duidelijk om een bliksemafleider. Vooral omdat Somers stelde dat dit het thema van de volgende federale verkiezingen moest worden. Zoiets als: "We beloven die domme kiezers iets en dan zijn ze tijdelijk blind voor de enorme en nijpende problemen die we niet kunnen oplossen".
Als de andere partijen instappen in de cadeau-strategie die Somers voorstelt met als doel de kiezers blind te maken, dan gaan ze van een zeer koude reis terugkomen. Men moet geen socioloog, politicoloog of psycholoog zijn om te weten dat er onderhuids - en meer en meer bovenhuids - ernstige ontevredenheid heerst bij meer en meer mensen. Hopen dat deze ontevredenheid verdwijnt met het aanbieden van enkele cadeau's zal nogmaals een dwaasheid van jewelste blijken te zijn.

Dit land heeft een tijdlang behoefte aan een zeer rechtse koers waarin orde, wet en de principiële toepassing van beiden centraal staan. Hoe langer deze duidelijke politiek waarin alles opnieuw geplaatst wordt uitblijft, hoe langer links blijft vasthouden aan utopische ideeën die geen maatschappelijk draagvlak hebben, des te moeilijker wordt het om dit land klaar te maken voor de tijden die komen.