[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door Black Cat

Dat het niet "uw werknemers zijn", in de zin van eigendom. Werknemers zijn mensen die een stuk van hun arbeid verkopen, volgens een contract op de arbeidsmarkt. Vanuit libertarisch perspectief is een arbeidsrelatie een contract tussen tot respect vermogende mensen. Maar wat is "respect"? Meer dan contracten honoreren.

Uitputtende definities zijn nagenoeg altijd onmogelijk, ik denk aan drie componenten van "arbeid"

(1) arbeid als zelfvervulling: bv mijn tuin is verwilderd, ik ontwerp een nieuwe tuin en leg die aan, en daarna volgt het onderhoud. Nadien ben ik blij met de nieuwe tuin, die het resultaat is van mijn arbeid

(2) arbeid als arbeidsmarkt, wat men doorgaans "gaan werken noemt": als men de mens bekijkt als een biologische duracell-batterij, is ieder een "wel"bepaalde hoeveelheid arbeidskracht "gegeven". Een deel daarvan kan je verkopen op de arbeidsmarkt.

(3) arbeid als verantwoordelijkheidszin binnen de samenleving, hoe je energie kadert in de collectieve behoeftenbevrediging, bv de dokter die zich te pletter werkt tijdens een epidemie; communisten zouden verwijzen naar arbeidsplicht (van de niet vervreemde arbeid), maar deze invalshoek maakt nu integraal deel uit van de oorlogsretoriek van het loonmatigingsdebat.

Het is weinigen gegeven deze drie te combineren, de meesten gaan werken omdat ze moeten, en niet noodzakelijk met een beroepsactiviteit die ze zien als zelfvervulling.

De zelfvervulling ligt dus buiten het bedrijf, mensen gaan werken in hoofdzaak om financiële redenen.

De plaats van de werknemer in het bedrijf kan je dus in dat perspectief zien: "gaan werken" is voor velen een noodzakelijk kwaad, of minstens ten dele, het echte leven, de zelfvervulling ligt daarbuiten.

Sommige onderwerpen van vervulling kunnen nooit deel uitmaken van een bedrijf, zoals het familieleven.

Wil de werkgever nog tijd en energie overhebben voor familie en zelfvervulling, moet de werkdruk aan eisen beantwoorden die dat toestaan

Dus de grens ligt waar?
Je hebt hier nu wel een leuk tekstje neergepend, maar je blijft je in vaagheid hullen. Ik vraag zelfs geen uitputtende definitie, een indicatie zou al een mooi begin zijn maar zelfs dat geef je niet.
Dus, welk zijn die eisen waaraan de werkdruk zou moeten volstaan? Welk is een werkdruk die erover gaat, en welk is een werkdruk die goed is?
En zeg nu niet: "dat zijn eisen die de werknemer toestaan nog tijd en energie over te hebben voor zijn familie", want dat heb je al gezegd en dat is nietszeggend, tenzij je een �* la carte-manier van contracten wil gaan installeren (ook iets waar vakbonden tegen zijn)

Daarnaast is er nog de fysieke en psychologisch/emotionele veiligheid die de werkgever moet garanderen opdat het aangeboden werk geen aanslag zou zijn op de integriteit van de werknemers.

Over fysieke veiligheid heb ik het al eens gehad: je mag als werkgever nog zoveel veiligheidsmateriaal ter beschikking stellen, het zijn de mensen die ook verantwoordelijkheid om dat dan te gebruiken (iets dat ze vaak niet doen).
En wat versta je onder psychologische/emotionele veiligheid? De wetenschap dat je niet ontslagen kan worden? Hoe moet je dat als bedrijf gaan realiseren?

Werkgevers zijn dus niet princiïëel "het kwaad" en werknemers "het goede". Een goed werkgever zijn is mogelijk, het behoort tot zijn verantwoordelijkheidszin om daaraan te werken.

Inbev daarentegen stelt zich uitsluitend winstmaximalisatie tot doel, tenkoste van het welzijn van zijn werknemers. Het ontvlucht dus zijn taak als verantwoord werkgever.

En wat maakt je daar zo zeker van? Op welke bronnen baseer je je daarvoor?
Zou het voor een bedrijf als Inbev verantwoorder zijn om geen afvloeiingen te doen, en daarmee de toekomst van zijn bedrijf te hypothekeren? (daar heb je dus terug de vraag, wat is er sociaal of solidair aan het belang van het individu boven het belang van de groep te plaatsen; een vraag die je nog steeds niet beantwoord hebt)
.