[Pelgrim]

Omdat de discussie daar werd dichtgedaan, zullen we maar hier verder doen he Percalion

Beschouw nu één persoon in deze samenleving. Hij heeft een aantal behoeftes (onderdak, voedsel, kleding enzoverder) en een aantal capaciteiten (laat ons veronderstellen dat hij zeer goed is in daken dekken). Deze persoon zou nu kunnen proberen om zelf de putten te graven voor de fundamenten, zelf deze fundamenten te gieten, zelf zijn huis te metselen, zelf alle schrijnwerkerij te verzorgen, vloeren te leggen, en het dak te dekken. Enkel dat laatste kan deze persoon werkelijk goed. Behalve een huis heeft deze mens ook voeding nodig, dat hij zelf zou moeten verbouwen in zijn tuin. Hij moet kledij verkrijgen – hoe, dat is nog maar ten zeerste de vraag, want zijn tuin is niet groot genoeg om schapen te houden en hij heeft geen flauw idee over hoe hij garen moet spinnen, breien enzoverder.

Andere personen zitten met ongeveer soortgelijke problemen: ze hebben ontelbaar veel behoeftes maar beperkte capaciteiten.

De dakdekker gaat nu zijn diensten aanbieden op de markt, in ruil voor andere goederen en diensten (wacht, laat ons veronderstellen voor de eenvoud dat er reeds geld aanwezig is in deze samenleving: hij verkoopt dus zijn diensten). Aangezien hij goed daken kan dekken, kan hij het meest geld verdienen door dié diensten aan te bieden (en niet een andere dienst zoals breien, wat hij helemaal niet kan). Hij zal met het geld dat hij daardoor verdient, de diensten kopen van metsers, schrijnwerkers, vloerleggers, landbouwers, en kleermakers. Deze mensen leggen zich ook allemaal toe op datgene waar ze het best in zijn.

allemaal schoon op papier. Maar: wat als die man geen geld heeft om zijn werkgerief aan te schaffen? Waar moet hij dat geld vandaan halen? Lenen zeker? En zich daarmee in schulden werken en afhankelijk maken van de banken? Heel vrij, dat ondernemen...

Iedereen probeert dus zijn winst te maximaliseren door dié dienst te verkopen die ze het beste kunnen (i.e. waar ze het meeste aan kunnen verdienen). Net daardoor ontstaat er een arbeidsverdeling: iedereen doet waar hij het best in is.

ik kan uit eigen ervaring spreken: dat is dus bullshit. Wat als iemand een talent heeft, maar niet het startkapitaal om te beginnen? Wat als iemand een talent heeft waar hij niks mee is op een al verzadigde arbeidsmarkt? Wat zijn zijn opties? In de liberale maatschappij is er geen dop, geen overheidssteun voor opleidingen, niks whatsoever, dus rest hem alleen de keuze: vuil onderbetaalde jobkes of de hongersdood.

Doordat alle actoren hun eigenbelang nastreefden, bereikten ze een arbeidsverdeling. Door die arbeidsverdeling kon iedereen zich specialiseren, en dus productiever worden; hierdoor stijgt uiteindelijk de totale productie van de samenleving.

Ik ken vrij veel mensen die dankzij de arbeidsverdeling van de vrije arbeidsmarkt totaal niet in staat zijn om hun feitelijke talenten te ontplooien. Mensen die namelijk amper rondkomen, en al te diep in de schulden zitten, om ooit nog met iets nieuw te kunnen beginnen.

Een zeer bekend voorbeeld hiervan bij Smith is zijn uitleg over de ‘pin factory’, waar door arbeidsverdeling de totale productie per arbeider spectaculair gestegen was zonder een toename van de werkdruk.

zonder toename van de werkdruk... komaan zeg, gelooft ge die zever nu zelf? Tegenwoordig is het al toename van de werkdruk dat de klok slaat, dankzij de concurrentie!

Dat is echter een voorbeeld over efficiëntieverhoging binnen één onderneming. Het voorbeeld dat hierboven beschreven werd, gaat werkelijk over interacties tussen verschillende consumenten/producenten: doordat allen hun grootste talent ‘verkopen’

in de praktijk dus al ontkracht.

beschikt de hele gemeenschap uiteindelijk over een veel groter aanbod van goederen en diensten.

jep en de helft van de bevolking heeft geen geld om het te betalen...

Ieder individu kan door de arbeidsverdeling dus van een grotere welvaart genieten dan mogelijk ware geweest zonder arbeidsverdeling.

leve de planeconomie