Het volk heeft de morele plicht tot gezondheid. Elk individu heeft de morele plicht daartoe zijn of haar steentje bij te dragen. Tegenover drugs mag er dan ook geen verdraagzaamheid bestaan. Zij die zich bezondigen aan drugsgebruik horen immers thuis in afkickkampen, tot ze afgekickt zijn. Ook roken moet worden ontmoedigd. Een tijdje geleden heb ik een pleidooi gehouden om de rokers zwaar te doen betalen (zie
http://forum.politics.be/showthread.php?t=25948). Ook tegen alcoholmisbruik moet doortastend worden opgetreden.
Zwaarlijvigheid dient eveneens te worden ontmoedigd. Zwaarlijvigheid is immers het gevolg van ongezonde eet- en leefgewoonten. Zwaarlijvigheid is bovendien esthetisch niet verantwoord.
Wat specifiek zwaarlijvigheid betreft, zou overwogen kunnen worden een belasting op zwaarlijvigheid in te voeren. Een dergelijke belasting valt makkelijk te ontlopen. Het enige wat men moet doen, is er voor zorgen dat men niet zwaarlijvig wordt, of niet zwaarlijvig blijft. Een dergelijke belasting zou dan ook eerder het karakter hebben van een zwaarlijvigheidsontmoedigingsbelasting. Concreet zou een dergelijke belasting in een eerste fase kunnen worden geheven bij iedereen die een BMI heeft van minstens 30. In een latere fase (nadat de zwaarlijvigen wat tijd hebben gehad om af te slanken) zou eventueel overwogen kunnen worden om reeds een dergelijke belasting te heffen ingeval van een BMI van bv. minstens 28. Hoe hoger de BMI, des te hoger de te betalen zwaarlijvigheidsontmoedigingsbelasting. Zwaarlijvigen kosten aan ons systeem van gezondheidszorg nu eenmaal aanzienlijk meer dan mensen met een gezond gewicht. Daar, mede als gevolg van de alsmaar stijgende uitgaven inzake gezondheidszorg, onze openbare financiën er zeer slecht voorstaan, is het dan ook maar normaal dat ook aan de zwaarlijvigen wordt gevraagd een bijdrage te leveren ter sanering van onze openbare financiën.