Oorspronkelijk geplaatst door skwirrel
Goed, ik ben niet filosofisch, sociologisch of politiek/ideologisch geschoold, maar wil mijn simplistische visie op hulp aan mensen in nood even proberen neer te schrijven, al was het maar om mijn mogelijke acties te vergoeielijken als ik ooit in zo een situatie terecht kom.
Want op de moment zelf, reageer je waarschijnlijk onbewust. Help je, of help je niet. Nu beslissen, neen, niet beslissen, doen. In een fractie van een seconde zal je al wel beslist hebben. Verergert de situatie, kan je misschien nog van gedacht veranderen, je re-evalueert immers continu, onbewust.
In verband met het busincident:
Volgens mij gaat geen enkel zinnig mens onbewust risiko nemen. De held uithangen is dus volgens mij een onbewuste actie. of iemand al dan niet overgaat tot zo een onbewuste actie is omdat die persoon een bepaald, onbewust denkpatroon heeft. Een naïef persoon zal al gemakkelijker hulp bieden, zonder eerst een risiko-analyse te doen. Een assertief persoon zal al gemakkelijker tussenkomen. Een persoon die orde en rust verlangt, of die zich geraakt voelt door oneerlijk gedrag. Misschien iemand die conflictgevoelig is en boven alles een vreedzame oplossing wil bereiken.
Ik ben zo geen type, dus zal ik als bang en onverschillig aangewezen worden, geen burgerzin zal men zeggen.
Dat is natuurlijk niet correct. Ik heb misschien burgerzin op een ander vlak? Ik ga er misschien vanuit dat ik levend meer waard ben voor de maatschappij dan in het ziekenhuis, kreupel of dood? Als je niet geschoold bent in gevechtskunsten, EHBO, conflicthanteringstechnieken, ongewapend enzovoorts, wat kan je dan bereiken? Is het niet beter dat je gewoon gezond van die bus kan stappen, verder gaan met je eigen leven waarin uw familie of gezin uw aanwezigheid op prijs stellen?
Waarom zou je moeten handelen in voor u zeer ongunstige omstandigheden, als je geen oorzaak nog schuld hebt aan een gebeuren waar je toevallig toeschouwer van bent?
Ik kan me inbeelden dat het anders zou zijn moest ik wel de nodige achtergrond hebben om te kunnen handelen met success. Stel dat die busschauffeur de nodige gevechtstraining had gekregen, en gewapend zou zijn. Dan had die een kans om het conflict te stoppen op een vreedzame manier. Dan niet handelen wanneer je toeschouwer bent zou ik niet acceptabel vinden. Of politie die laat betijen, of een arts die liever naar huis gaat dan eerste hulp te geven.
Hulp verplichten in zo een situaties is zoiets als een massa mensen in uniform met een geweertje en masse dumpen ergens in normandie op D-Day. Staat van oorlog.
Natuurlijk stel ik me wel de vraag of de verhongerende mensen in deze wereld niet moet helpen, ik heb immers geld om te geven en misschien levens te redden. Alhoewel ik niet direct schuldig ben, ben ik wel toevallige toeschouwer omdat men mij heeft bewust gemaakt van de feiten door beelden te tonen op TV. Had ik geen TV gezien, wist ik dus van niks!
Ach, ik maak me ervan af door op te merken dat ik belastingen betaal, en een deel daarvan naar ontwikkelingshulp gaat.
|