Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Percalion
Ik ben, in tegenstelling tot lombas, in alle gevallen tegenstander van de doodstraf. Ik ken het moral compensation-argument wel, maar ik ben van mening dat de fysieke integriteit van de veroordeelde niet aangetast mag worden. We moeten blijven rekening houden met de mogelijkheid van een onterechte veroordeling; en in dat geval moet compensatie voor de onterecht veroordeelde mogelijk zijn.
|
Ik weet dat Rothbard hier de heel controversiële toer op ging - zeker voor Europeanen - (iets wat hij ook deed met zijn standpunt over kinderen), maar het feit blijft dat dit zeer plausibel hoort te zijn. Overigens vraag ik mij ook af waar deze compensatie voor de veroordeelde vandaan moet komen. Niet van het slachtoffer, want deze werd al (ten dele) in ere hersteld, en ook niet van de gemeenschap, want deze heeft daar niets mee te maken. Van een fonds? Mogelijk. Maar het doet niets af aan het feit dat hij die €1000 steelt, minstens €1000 (maximum) dient terug te betalen (bij oordeel van het slachtoffer, imno), en dat hij die iemand vermoord, daar zelf ook zijn leven bij neer kan dienen te leggen. Het zou echter wreed zijn de naasten van het slachtoffer te verplichten dat te laten uitspreken - zij kunnen altijd alternatieve straffen opleggen (of geen). Punt is dan weer: wat staat er tegenover een mensenleven? Eeuwige arbeid in dienst van de naaste van het slachtoffer? €25 000? €1 000 000? Laat ons dan zeggen dat er een strafmaat wordt bepaald, bijvoorbeeld €75 000 en tien jaar verplicht de tuin snoeien bij de naaste van het slachtoffer. Hoe weegt dat af? Indien de mogelijkheid bestaat om de dader ter dood te veroordelen (vanwege de naaste van het slachtoffer), dan zal dit in vele gevallen niet zo zijn en zal er een alternatieve straf besproken worden; maar wat indien je moord
meteen gelijksteld aan €75 000 en tien jaar tuinieren maximum?