[Desiderius]

@ La Chunga
@ Black Cat

m.b.t. je eerste repliek, La Chunga & het antwoord van Black Cat...
Zoals ik reeds eerder aangaf, heeft een harde wetgeving en dito repressie (vervolging & berechting) niet tot gevolg dat er evenredig minder geweld zou gepleegd worden in de samenleving. Zélfs al er geen enkele regelgeving of repressie bestaan, dan nog zouden mensen -over het algemeen- niet als wolven tekeer gaan. Die fameuze "homo homini lupus" -nachtmerrie die door o.a. Hobbes werd geschetst, is schromelijk overdreven. Reden daarvoor is opnieuw te vinden in de "economie" van het menselijk handelen. Geweld is meestal geen efficiënte modus operandi. Maar... op elke regel bestaan er natuurlijk uitzonderingen; er zullen altijd wel mensen zijn die geweld zullen gebruiken om zich te verrijken én er zal altijd geweld voorkomen dat niet te verklaren is vanuit één of ander rationeel denkproces. Want je hebt gelijk, mensen zijn géén rationele wezens; het zijn wezens begiftigd met rationaliteit. Dat is een bijzonder belangrijk onderscheid!

Waarom is "geweld" in de interactie tussen mensen zo ongewenst? Vooral omdat het de kost van de samenleving de hoogte injaagt. M.a.w. iedereen, de hele samenleving deelt in de klappen. Stel dat je je fysieke integriteit kan verzekeren en dat er geen wetgeving / repressie zou bestaan, dan zou die premie die je moet betalen vrij hoog uitvallen. Stel dat de wetgever geweld verbiedt én dat verbod begint op te volgen, dan zal dat voor de categorie "rationeel gemotiveerd geweld" al een behoorlijk verschil (kunnen) uitmaken. [de calculus hierachter is bijzonder complex, dus die bespaar ik je nou even] Op het niet-rationeel gemotiveerd geweld is die invloed anderzijds veel geringer. Hoe ver moet/mag de overheid gaan in z'n wetgeving en repressie? Wel, net zover totdat de kost voor de samenleving van een extra maatregel (bvb. méér regeltjes, meer politie-agenten of meer gevangenen, etc...) gelijk is aan de korting op de verzekeringspremie. Tot op dat punt blijft de overheid immers efficiënt omdat ze haar maatregelen neemt "op de marge"; dat bedoelen we dan ook met "marginale" overheid.

Valt dit te berekenen? Wel, omdat er bijzonder veel variabelen meespelen, is dat geen eenvoudige zaak. MAAR, het valt wel te modelleren en gewapend met dat model kan een overheid dan aftoetsen in welke mate ze de marge benadert. Het bovenstaande leert ons ook dat er in een samenleving altijd een stuk "irrationeel geweld" steekt, dat je met geen mogelijkheid kan ontmoedigen en nooit volledig kan remediëren. Reden waarom mensen die risicoschuw zijn zich daar in de praktijk ook tegen verzekeren. Reden ook waarom "onveiligheidsgevoel" zich ook niet laat meten/verklaren in criminaliteitsstatistieken. En wat dat laatste betreft, vinden we al een eerste aanzet om de tendens tot "overkill" door de overheid te verklaren: de vraag naar meer "veiligheid" is quasi permanent, zélfs al presteert de overheid op maximale efficiëntie. [altijd bedenken dat "overkill" in de praktijk neerkomt op regeldrift, abnormaal hoge kost voor de ordehandhaving, overconsumptie van justitie én teveel gevangenen ---> allemaal te financieren via belastingen]

Oorspronkelijk geplaatst door Black Cat

Wat is offensief, wat is defensief? Erg moeilijk te weten omdat geweld meestal in ketens voorkomt, en bovendien in escalerende ketens: waar begint het? Ook een te enge definitie van geweld (zoals de libertarische) maakt moeilijk te weten wat actie en reactie is.

En met geweld reageren op geweld, werkt escalatie in de hand. Uitgaande van je "eenvoudige" bemerking (offensief/defensief) gaat libertarisme dus al drie maal in de fout: waar begint geweld, wat is geweld, en waarom met geweld geweld beantwoorden?



Stel: man treitert en "misbruikt" zijn vrouw (kan dat wel binnen het huwelijk?), vrouw wordt boos en geeft man een duw, man valt van de trap en is levenslang verlamd of erger.

Waar is de initiëring?

Hoe weeg je het element "treiteren" en "woede" af?

Waarom treiterde de man zijn vrouw (psychopaat of gefrustreerd?)?

Als deze vragen zal een rechter zich moeten stellen in een proces dat die naam waard is, om tot een correcte vraagstellling over de schuld te komen en om gepaste verzachtende of verzwarende omstandigheden in rekening te brengen.

"Afweging" en "context" is het antwoord op de libertarische blindheid.

Een andere benadering zou je kunnen vinden in de foutloze aansprakelijkheid. Anders gesteld: wanneer er schade is, gaan we op zoek naar de auteur van de handeling die de schade veroorzaakte (causaal verband). Zonder ons de vraag te stellen wie er nou precies "begonnen" is, veroordelen we de schadeverwekker(s). Op het eind compenseren we de schadeloosstellingen en zien we waar het saldo blijft openstaan. Immers, zelfverdediging moet ook proportioneel zijn. Het gaat niet op om iemand die je een duw geeft, meteen een kogel door de hersens te jagen. Blijft dan natuurlijk nog die "maatschappelijke dimensie" die ik hoger omschreef. De kost die e.e.a. met zich meebrengt voor de samenleving, de gestegen verzekeringspremie. Uit hetgeen ik hoger reeds aanstipte, kan je in de "straf" en "strafuitvoering" enkel een maatregel zien die gericht is op het beschermen van de samenleving (i.e. de reductie van de kost voor de maatschappij) en niet -zoals sommigen- als een soort "supersanctie" die kan gevorderd worden door het slachtoffer. (slachtoffer dat immers al compensatie kreeg in het eerste luik) En daar zitten we vooral met een feitenkwestie: in welke mate gaat een bepaalde "straf" dat doel bereiken? Hoe groot is het gevaar (de kost) dat iemand stelt voor de samenleving? Vanaf waar ga je de bewegingsvrijheid van de crimineel beperken? En vooral: hoe efficiënt is dat precies? Enkel doorgedreven onderzoek kan daarop een antwoord geven en dat onderzoek verloopt langs dezelfde lijnen als de actuariële berekeningen die verzekeraars maken.

Uit heel deze hap blijkt dat al die esotherische discussies over "geweld" en "geweldcultuur" nauwelijks zoden aan de dijk zetten. Waar mensen samenleven, zal geweld altijd en onvermijdelijk bestaan. En zal dus de vraag naar "meer veiligheid" ook altijd blijven bestaan. De kunst is om op basis van objectieve gegevens en verfijnde modellering te komen tot een efficiënt beleid op dat punt. De belangrijkste conclusie die we moeten trekken is echter wel dat het risico op het overstag gaan van de overheid -vooral in een "democratisch" systeem- bijzonder groot is. Immers, het "veiligheidsthema" ligt altijd goed in de markt (te vergelijken met het "witter dan wit" bij het aanprijzen van waspoeders). En dat onze overheid het ondertussen wel bijzonder bruin gebakken heeft, kan je eenvoudig uit de cijfers concluderen. Vooral de regeldrift is ronduit hallucinant te noemen.