ok, snap het nu al beter. goed, volgens mij is de essentie van een antikapitalist zijn, een radicale democraat zijn. dit houdt in dat we er steeds naar streven om iedereen zoveel mogelijk de richtinggever over het eigen leven te laten worden. daarin ligt maw al heel sterk een anti-autoritarisme besloten. dit doen we in twee grote lijnen: enerzijds heeft iederen het onvervreemdbare recht om te beslissen over het eigen lichaam, meer concreet mogen gaan en staan waar men wil, abortus, euthanasie,... dat is niet noodzakelijk antikapitalistisch en hebben we zelfs tot op zekere hoogte gemeen met liberalen. anderzijds is radicale democratie ook anti-markteconomie. een markteconomie werkt namelijk 'vanzelf', met wiskundige precisie gedetermineerd door abstracte, onveranderlijke wetten. een markt is dus volslagen ondemocratisch, aangezien er geen keuze is: men kan niet expliciet voor een andere markt stemmen want een markt stuwt zichzelf automatisch voort. dit werd een beetje getemperd in de keynesianistische periode na wo2, maar het neoliberalisme heeft dit weer verergerd. intussen geeft het representatief democratische systeem (althans hier) ons de illusie dat we iets te kiezen hebben, terwijl we zoals de anarchisten zeggen alleen maar mogen kiezen wie onze onderdrukkers zijn. er is nog iets aan een markteconomie dat we moeten aanklagen en dat is de restrictie van toegang tot wat we produceren in loonarbeid. het privébezit van productiemiddelen geeft aan een (steeds verkleinende) minderheid het recht om zich andermans werk toe te eigenen en daar dus over te beschikken. die onrechtmatige toeeigening van andermans werk bestond in het egypte van de farao's, het romeinse rijk, het chinese rijk van het midden, christelijk west-europa van de middeleeuwen en vandaag. het is niet omdat het vandaag iets meer dynamisch en (een klein beetje meer) meritocratisch is, dat het daarom rechtvaardiger is.
voila, in een notendop. was het zoiets dat je bedoelde, guerin?
|