Het ging hem helemaal niet om de ontvoering van 3 Israëlische soldaten (terwijl er duizenden Palestijnen in Israëlische gevangenissen zitten) zoals Israël en de Verenigde Staten in het begin wilden doen uitschijnen. Het gaat hem ook helemaal niet alleen om de vernietiging van Hamas en Hezbollah.
Het gaat hem om de vernietiging van het Palestijnse + Libanese land en volk.
Ook de Joodse bevolking (vooral de armen en minder-begoeden onder hen) worden door deze oorlog getroffen.
Hieronder volgen enkele getuigenissen van arme Joden in het noorden van Israël. Aan de hand van deze beschrijving kan men zich voorstellen wat de Libanese bevolking die dag en nacht door Israël wordt gebombardeerd en die zelfs over geen schuilkelders beschikt, te lijden heeft.
Deze oorlog moet onmiddellijk stoppen maar niet door middel van een Amerikaanse resolutie waarin zelfs de terugtrekking van de Israëlische soldaten uit Libanon en de Gaza niet ter sprake komt en die de Libanese en Palestijnse bevolking overlevert aan de terreur van het Israëlische leger.
-------
Arme Israëliërs in het noorden van Israël leven al weken in krappe schuilkelders. Hun geduld raakt op.
Shimon Almakayiss, een 25-jarige hersenverlamde patiënt, ligt opgerold als een bal en laat zijn hoofd op de schoot van zijn moeder rusten. Na een verblijf van vier weken in schuilkelders beschikt hij niet langer over geneesmiddelen en is zijn moeder de wanhoop nabij: ,,Als ik de sociale diensten bel, is er niemand die antwoordt. Het is ondraaglijk geworden.''
Sinds het begin van de oorlog tussen Israël en de Hezbollah zijn al ongeveer 700 raketten neergekomen op Kiriat Shmona. Vooral de armen, de zieken en de oudere inwoners van de stad hebben nog geen veiliger onderkomen in het zuiden van Israël kunnen opzoeken. Een week geleden konden ze nog geregeld hun kelders verlaten, om een douche te nemen of een maaltijd klaar te maken. Maar de voorbije vier dagen alleen al vuurde de Hezbollah maar liefst 215 raketten af op de stad.
,,Binnenkort zullen ze ons naar een gekkenhuis moeten sturen, want we zijn allemaal ons hoofd aan het verliezen'', zegt Rachel Ben-Sheetrit, die van een uitkering leeft. Katjoesja-raketten hebben de elektriciteit en de telefoonlijnen platgelegd. Sommige inwoners zitten vrijwel onafgebroken in warme, rokerige en donkere kamers. In sommige kelders hangt een geur van urine.
Ben-Sheetrit zou graag vertrekken met haar man en haar zes kinderen. ,,Ik ben hopeloos. Maar ik ben gebleven omdat ik een zoon heb die aan epilepsie lijdt en omdat mijn man gehandicapt is. Ik kan hen niet achterlaten.''
De moeder van Shimon Almakayiss zegt dat haar zoon opgewonden en gewelddadig is geworden sinds hij ondergronds moet leven. Als hij ziet dat zijn vader angstig wordt van de explosies, slaat hij hem. En hij valt ook jonge kinderen in de schuilkelders lastig. ,,Het valt niet mee om hem onder controle te houden. Hij is het gewoon om buiten bezig te zijn. Als we geld hadden, zouden we vertrekken.'' Ze heeft familie wonen in Safed, Haifa en Sderot, maar ook die steden liggen binnen het bereik van de Hezbollah-raketten. ,,We kunnen nergens heen.''