[Den Duisteren Duikboot]

Af en toe vat ik nog eens moed en ga ik in op de discussies die mijn vader, een eenvoudige volksmens, met mij, een toekomstig denker, wil voeren over 'de multiculturele samenleving'. Het zit diep bij de volksmens, die multiculturele samenleving. Eigenlijk wordt er in familiekring nauwelijks over iets anders gesproken en eender welk ander probleem wordt er met een spreekwoordelijke steek van de naald aan vastgebreid.

Het zijn steevast zinloze discussies, gekenmerkt door tal van communicatiestoornissen, omdat we sommige begrippen anders invullen, omdat sommige vooroordelen voor feiten worden aanzien, omdat er onwil heerst om van de eigen 'waarheden' los te komen, omdat ondergetekende zelfs aan 'waarheid' in het algemeen niet gelooft, omdat we vanuit een verschillende morele opstelling vertrekken, omdat retoriek nogal eens de overhand haalt op argumentatie, omdat we in verschillende milieus vertoeven, en er is vast ook nog wel een generatiekloof waarbij het jong wijzer wil zijn dan de kip, of de kip zich wijzer waant louter op basis van zijn hogere leeftijd.

Een van de dooddoeners in het debat is het labeltje waarmee men ter rechterzijde tegenwoordig elk links standpunt stigmatiseert. Dat labeltje, dat met zwarte inkt op het voorhoofd wordt gestempeld, heet 'politiek correct'. Voorstander van gelijke rechten voor hetero's en homo's? Politiek correct! Voor stemrecht voor niet-EU-burgers? Politiek correct! Tegen de voorstellen van Van Gaever om uitkeringen drastisch in te perken? Politiek correct! Mea culpa: de linkerzijde heeft er vaak ook een handje van weg een voorstel van de tegenstander 'neoliberaal' of 'fascistisch' te noemen zonder daar een argumentatie aan toe te voegen.

De volksmens is mondiger geworden. Hij staat vandaag in het middelpunt van het debat, en zijn stem wordt vermenigvuldigd met één of meerdere miljoenen. Het is een stem waarop overdonderend veel echo zit. Maar de kwalitatieve argumentatie van zijn deelname laat nog enigszins te wensen over. En dus bedient hij zich van de wakke retoriek die hij krijgt aangereikt van allerhande populisten die gnuivend en vergenoegd toekijken hoe hun retorische trucs door miljoenen zielen worden toegepast, zoals de fabrikant zichzelf op champagne tracteert wanneer hij een speelgoedje op de markt heeft gebracht dat met behulp van handige marketing een rage is geworden. Overal klinkt het 'Politiek correct!' als een mantra doorheen de debatten, en niemand van de gestigmatiseerden durft zijn mond nog open te doen. De psychose leidt tot een vorm van zelfcensuur. Een dooddoener gooit de deur dicht, en elke argumentatie tegen de dooddoener wordt met dezelfde dooddoener begroet.

Met de moord op de tegenargumenatie is meteen ook de dood van het debat ingeluid. Bepaalde ideeën worden steeds moeilijker om te uiten, omdat ze besmet zijn met het labeltje 'links', dat nu als een ouderwets synoniem voor 'politiek correct' geldt. De opmars van de volksmens heeft alvast de eerste tekenen van de dictatuur in het leven geroepen. Gisteren was mijn vader nog gewoon de mens die mij al neukend op de wereld heeft gezet, gezegend met de autoriteit die eigen is aan vaders. Vandaag is hij een van de gezichten van de dictatuur van de massa, die met de nodige sociale (re)pressie het denken van de 'tegenstander' achter slot en grendel zet. Le nouveau fascisme est arrivé.