Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door driewerf
WO I en WO II zijn een goed begin, de oorlogen in Vietnam, Cambodja, Congo (verschillende periodes), Israel-Palestina zijn een goed begin. Zal je grosso modo als rond de 70 miljoen zitten.
Vervolgens de slachtoffers van verschillende repressie golven, zoals daar zijn tijdens de buitenlandse inmengingen in de Russische burgeroorlog (1921-1923), de Chinese burgeroorlog (1925-1927), de verkrachting van Nanking (300.000 doden in enkele weken tijd), de repressie tijdens en na de Spaanse Burgeroorlog, de kwasi-genocide in Indonesie (een half miljoen in 1965).
Maar bijvoorbeeld ook de liberalisering van het water in Latijns-Amerika, heeft de toegang tot drinkbaar water bemoeilijkt met een onbekende maar gigantische kindersterft tot gevolg.
Idem, voor de bescherming van patenten voor medicijnen tegen AIDS, die nog steeds onbetaalbaar zijn in sub-Afrika.
Enfin, 't is nog vroeg en ik schud maar wat uit mijn mouw hoor.
|
Natuurlijk is het allemaal behoorlijk eenvoudig: alle landen waar geen trotskisme heerste, kenden "het echte communisme" niet; alle oorlogen in of met die landen zijn dus kapitalistische oorlogen en alle doden daarbij zijn uiteraard slachtoffers van
het kapitalisme.
Ik krijg déj�*-lu-gevoelens bij deze discussie overigens, want ik denk dat ik al eens gezegd had dat noch de kolonisatie, noch de wereldoorlogen ingegeven waren door louter economische motieven.
Waarde driewerf, getuigt het niet van een zeer verregaande simplifiëring om zowel de eerste als de tweede wereldoorlog toe te schrijven aan "het kapitalisme"? Von Mises legt bijvoorbeeld uit dat tijdens het interbellum in Duitsland een uitgesproken anti-liberale, anti-kapitalistische mentaliteit ontstond (cfr. het opjutten van
'geldjoden'). Het lijdt weinig twijfel dat nazi-Duitsland aan de basis ligt van WO II; dit was geen libertarische staat, en deze maatschappij 'kapitalistisch' noemen is een doorgedreven ombuiging van de normale betekenis van het woord. Een economie die geleid wordt door het Reichswirtschaftsministerium en de Führer vertoont meer gelijkenis met het stalinisme dan met het libertarisch ideaal. Men zal opmerken dat volgens deze redenering ook de VS onder Roosevelt amper een liberale staat genoemd kan worden. Dit is inderdaad de visie van de meeste libertarische auteurs, waarvan sommigen zelfs onomwonden stellen dat FDR's bewind (de zgn. New Deal) fascistisch was.
Wat de patenten betreft: libertariërs beschouwen deze doorgaans als een door de staat toegekend (en dus te verwerpen) monopolie. Dat Zuid-Amerika en Afrika arm zijn is de voornaamste reden van kindersterfte etc. in die regionen. Het volstaat dan ook te kijken naar het gevolgde economische beleid. Of zal men nu die paar "liberale" trekjes van sommige regimes aanhalen en claimen dat de hele derde wereld een kapitalistisch paradijs is?