[Jantje]

Als kleinzoon van twee soldaten uit WW1 en kleinzoon van een verzetstrijder(vader van mijn moeder)van het eerste uur af uit WW2 en zoon van een Oostfrontstrijder Kan ik jullie maar een ding vragen, leg nu eindelijk de wapens eens neer.

Mijn grootvader en mijn vader hebben beiden veel verteld over hun ervaringen en beweegredens voor wat zij hebben gedaan in de oorlog. En beiden waren zeer trots op sommige dingen er van en diep beschaamd voor andere. En beide hebben vaak tranen gelaten als ze over die zaken vertelden. En ja, Die werden gewoon verteld waar de andere bij was. En er was nog iets dat beiden gemeen hadden, ze waren blij dat ze die hel overleefd hebben en ze niet onder een rode vlag met zwarte sikkel en hamer moesten leven.

En ik heb mijn vaak afgevraagd wie van de twee er de foute beslissing had genomen toen en wie van de twee de juiste. Ik heb het antwoord pas gekregen toen beide reeds overleden waren. Toen ik eindelijk de kasten van mij grootvader en mijn vader kon inkijken en de brieven die ze naar elkaar hadden geschreven las.

Mensen als zij aan elkaar hebben kunnen toegeven dat ze elkaars beslissing begrijpen en respecteren, waar halen wij die toen nog niet geboren waren dan het recht om over hen te oordelen. Ik heb dus met beide kanten samen geleefd, ik had dus niet het voorrecht om slechts het verhaal van één kant te horen, want dan was de andere kant er om zijn verheerlijking teracht te wijzen of om zijn verergering terug te fluiten. En zelf ik voel mijn niet gemachtigd om één van beide te beschuldigen van enige fout tijdens die periode.

Dus laat ons nu eindelijk de wapens neerleggen.

En ik ben geen VB'er en draag ook geen links gedachte goed in mij.