Oorlog aan de oorlog
Een column van Alex van Veen met enkele voetnoten van mij
Oorlog aan de oorlog
In tijden van hoge nood voelt het gemis aan een daadkrachtige
vredesbeweging, waar een radicaal-links activistisch netwerk actief
onderdeel van uitmaakt, aan als een boze droom waarin je ontzettend graag
vooruit wilt komen maar op de een of andere manier geen millimeter beweegt.
Onmacht. De oorlogsmisdaden die het Israëlische leger sinds 12 juli in, deze
keer, Zuid-Libanon begaat schreeuwt om een adequate reactie vanuit de
bevolking. Die blijft grotendeels uit, en daar lijkt voorlopig geen
verandering in te komen.
Dat er helemaal geen straatactiviteiten plaatsvinden is hiermee niet gezegd.
Zo werd er half juli betoogd bij de Israëlische ambassade in Den Haag, een
week later door enkele duizenden in Amsterdam, afgelopen zondag vond er een
spontane wake plaats op de Dam en komend weekeinde wordt op diverse plaatsen
in het land de noodklok geluid in de vorm van openbare protestbijeenkomsten.
Meer hierover op de website van Stop de Oorlog. (professor B55: het blijven
toch allemaal vredige symbolische axties waar Israel zich niets van aantrekt
en haar fascistische reet mee afveegt)
Deze initiatieven komen voort uit de koker van organisaties die stelling
nemen tegen de Israëlische en Amerikaanse agressor. Deels vanuit gemak maar
voornamelijk vanwege de eigen politieke achtergrond en ideologie wordt het
geweld dat kan worden toegeschreven aan ultra-religieuze bewegingen als
Hezbollah en Hamas niet of nauwelijks veroordeeld. Zeg maar vergoeilijkt, al
is het niet hardop. ( hier dwaalt Alex af van het eigenlijke conflict. Het
gaat hier om een oorlog tussen Israel en Libanon en de Palestijnse bezette
gebieden en niet om hoe Hamas en Hezbollah georganiseerd is. Hun grondgebied
wordt immers bezet en de ideologie van Israel is net zo gewelddadig zoniet
nog veel gewelddadiger en bovendien racistisch en levert veel meer doden
op--professor B55)
Om zoveel mogelijk mensen op de been te krijgen voor hun acties zoeken ze de
samenwerking met politieke partijen, die juist ernstig onderdeel uitmaken
van het probleem. Zo kon het gebeuren dat op de demonstratie van 22 juli de
PvdA vanaf het podium zich ongegeneerd mocht uitspreken over de aanvallen op
Zuid-Libanon, terwijl we allemaal weten dat deze partij al sinds haar
bestaan aan de leiband loopt van de Amerikanen en de Israëliërs. Vanuit het
oppositiebankje en electorale overwegingen is het makkelijk scoren, het
wordt een ander verhaal zodra de partij regeert.
Het is deze houding die er toe bijdraagt dat weinig vredesactivisten en
antimilitaristen zich daadwerkelijk thuis voelen bij de door orthodox-links
georganiseerde protesten. Dat er desondanks toch nog een kleine drieduizend
mensen deelnamen aan de betoging in Amsterdam, kan voor een groot deel
worden toegeschreven aan de professionaliteit waarmee de acties worden
opgezet. En omdat veel deelnemers er geen notie van hebben wie het protest
hebben geïnitieerd, of dat ook helemaal niet willen weten. Het feit dát er
iets op straat georganiseerd wordt, telt zwaarder. Geef ze eens ongelijk.
Verder hebben sterk communistisch georiënteerde clubs (anti-westerse
sentimenten) in dit land nog immer een aanzienlijke achterban, mede doordat
hun sympathisanten zich posities hebben verworven binnen politieke partijen
als de SP en GroenLinks en netwerken als Keer het Tij en het Platform tegen
de Nieuwe Oorlog. Men blijkt in staat om met versimpeling van de feiten
(Amerika en Israël zijn slecht) en het eenzijdig presenteren van het
aangerichte leed de gevoelige snaar te raken van de zichzelf doorgaans als
'links' beschouwende Nederlander die met zijn onvrede nét even iets meer
wenst te doen dan enkel op een linkse partij te stemmen.
Maar er is momenteel ook geen alternatief. Radicaal-linkse activisten,
mensen die van mening zijn dat politieke partijen en organisaties niet
thuishoren bij hun acties op straat, zijn vandaag de dag niet alleen klein
in aantal, ze zijn ook nog eens intern sterk verdeeld en nauwelijks
georganiseerd. De laatste keer dat er nog aansprekende anti-oorlogsacties
werden gevoerd, was ten tijde van de Golfoorlog begin jaren '90. Zoals de
blokkade van het Beursgebouw in Amsterdam met 150 mensen. De kraakbeweging
lag immer ten grondslag aan dit soort buiten-/antiparlementaire erupties.
Toch heb je geen netwerk nodig om vreedzame acties en uitgekiende doelen te
bedenken waarmee de vinger op de gevoelige plek wordt gelegd. Acties waarmee
aan een groot deel van de bevolking duidelijk wordt gemaakt dat de
Israëlische agressiepolitiek gedekt wordt vanuit de westerse politiek en het
bedrijfsleven en dat de strijdmethodes en dat het gedachtegoed van
fundamentalistische stromingen als Hezbollah en Hamas evengoed worden
veroordeeld.
Wat te denken van objecten als de partijbureaus van het machtsblok VVD, PvdA
en CDA. Of de Nederlandse bedrijven die onderdelen leveren aan het
Israëlische leger, zoals Van Halteren Metaal (M109 houwitzer simulator en
wielen voor de tanks), Delft Electronics Products (nachtkijkeronderdelen),
Thales Munitronics (batterijen voor ontstekers), Philips (onderdelen
straalmotoren F-16), Metaalwarenfabriek (schakels voor patroonbanden),
Thales Communications (militaire intercom systemen) en Siemens (simulator
voor onderzeeboottraining). (B55:inderdaad verbazend dat er daar nog steeds
geen enkele axtie tegen is gevoerd. Dat was vroeger wel anders. Een studente
van mij op de Harvard University voorspelde het twintig jaar geleden al dat
het nederlandse poldermodel het verzet zal doen uithollen en daar heeft ze
volledig gelijk in gekregen--professor B55)
En niet te vergeten de Israëlische instellingen en bedrijven in dit land,
zoals de ambassade in Den Haag, de filialen van de luchtvaartmaatschappij El
Al en de Kamer van Koophandel Nederland - Israël, een vereniging van in
Nederland gevestigde bedrijven die een handelsrelatie met Israëlische
bedrijven onderhouden. Een effectieve boycot van Israëlische producten in de
schappen van de supermarkt is op korte termijn niet haalbaar, daarvoor
ontbreekt ook het draagvlak. (Is dat zo ??? B55) Al kan een folderactie
onder de klanten nooit kwaad. (een boykot dan ook niet lijkt me, professor
B55).
Met tot de verbeelding sprekende actievormen en een gedegen toelichting kan
wellicht de publieke opinie worden beïnvloed, die tot nu toe voornamelijk
wordt gevoed door oppervlakkige beschouwingen en reportages in de pers,
waarvoor voornamelijk krijsende vrouwen en zelfs oud-generaals en
schoolborden uit de kast worden getrokken. Al ware het een kijkspel waar het
draait om sensatie en de kijkcijfers. In plaats van stevig aan te dringen op
een adequate aanpak van de zoveelste oorlog. In deze heeft ook het
journaille een taak.
Alex van Veen
|