[johan]

Als jonge knaap verzorgde ik begin de jaren '80 de ordedienst op de ijzerbedevaart. Tot 30 000 Vlamingen zakten in die jaren af naar Diksmuide voor dé manifestatie van de Vlaamse beweging. Onder het motto "godsvrede" stond de Vlaamse beweging verenigd rond de vlaamse eisen.
In de straten rond Diksmuide was het over de koppen lopen, de café's deden achteraf gouden zaken. Op en rond de weide stonden VMO, TAK, Were Di, Voorpost en het piepkleine Vlaams Blok broederlijk naast Davidsfonds, VVB, het Vlaams kruis, de VOS, de Volksunie en het Sint Maartensfonds. In de straten marcheerden muziekkapellen van VNJ, KSA en de VMO. (Ik herinner me ook muziekkapellen van de chiro en de scouts)
Voor één dag stonden ze samen de radicalen en de minder radicalen naast de salonflaminganten. Voor één dag primeerden enkele gerechtvaardigde Vlaamse eisen.
In Wallonië en in Brussel keek men angstig toe op het gebundelde nationalisme. De jongeren maakten kennis met zowat alle schakeringen binnen de Vlaamse beweging.
En toen viel de bedevaart in handen van figuren als een Demeurie (ex medewerker van Schiltz), Lionel Van Den Berghe en anderen. De radicalen werden met de vinger gewezen. Eerst weerde men de VMO vlaggen, later (toen het VB sterker werd) alle partijvlaggen, dan de VNJ-ers en uiteindelijk werd zelfs een gedenkzerk voor de Oostfronters verwijderd.
De kopstukken van de Ijzerbedevaart kropen door het zand om toch maar een beetje erkenning te krijgen bij de politiek correcte media. De wortels van de ijzerbedevaart werden verloochend. Verschaeve, wiens spreuk nog steeds de oude toren siert, eveneens. Openlijk werd er gemikt op bedevaarders uit het "middenveld" (ACV, ABVV,...) en uit de linkse hoek... Tevergeefs.
De jaarlijkse massamanifestatie van de Vlaamse beweging ging ten onder in "broedertwist en schande". Gisteren stonden er nog amper 3000 (volgens het bedevaartcomité) bejaarden op de weide naast enkele ministers van Spirit en CD&V... Het rebelse is verdwenen, het revolutionaire karakter eveneens.
Van een dreiging voor de belgische staat is geen sprake meer. Het symbool werd letterlijk gekocht door het establishment.
Uit de puinen van de vermoorde Ijzerbedevaart groeit er een nieuwe bedevaart, de Ijzerwake, die jaar na jaar krachtiger wordt.
Op de ijzerwake geen ministers, wel de "bewegende" Vlaamse beweging, de militanten en de oude getrouwen. Op de ijzerwake werden duidelijke eisen gesteld: Vlaanderen onafhankelijk.
Op de ijzerwake was echte verzoening tussen een oostfronter en een verzetsman, 61 jaar na WOII.
Op de ijzerwake stonden de studentenverenigingen broederlijk naast de Vlaamse actiegroepen, VB-ers naast NV.a-ers, VNJ-jongeren naast Davidsfondsers en VVB-ers.
De traditie word verdergezet in Steenstrate in de geest van de spreuk van Cyriel Verschaeve:
Hier liggen hun lijken als zaden in 'zand,
hoop op de oogst o Vlaanderland!