Toen ik nog veel jonger en onbesuisder was, voelde ik nogal wat sympathie voor groeperingen als ETA, IRA, PKK, PLO, ...
Tot op het moment dat ik in contact kwam met familieleden van ONSCHULDIGE SLACHTOFFERS van de zelfverklaarde vrijheidsstrijders.
Ik word nog steeds 'niet goed' als ik terugdenk aan de schaamte die ik voelde toen ik geconfronteerd werd met de pijn van die mensen.
Van toen af aan was ik radikaal pacifist, en "Gij zult niet doden" werd voor mij zowat de hoogste morele wet.
Ik ben steeds minder geneigd daarvan af te wijken, en vind dat overtreders van deze wet eigenlijk levenslang verdienen, wie ze ook zijn en waarom ze hun wandaad ook stelden. Zonder uitzondering.
|