De bevoegdheidsverdeling tussen Kamer en Senaat is nogal ingewikkeld, zoals veel zaken hier in België.
Zoals al gezegd wordt het merendeel van de Senatoren dus rechtstreeks en proprtioneel verkozen. De 'gecoöpteerde' Senatoren waren bedoeld om de partijen toe te laten niet-verkozen mensen binnen te halen die om een of andere reden een bijzondere meerwaarde zouden kunnen hebben (experts dus) en is eigenlijk een restant van het elitaire karakter van de Senaat. De gemeenschappssenatoren waren bedoeld om de Senaat meer naar het model van de VS en Zwitserland te maken; een vertegenwoordiging van de deelstaten ipv van het volk. De Senaat is dus momenteel een beetje een rommeltje. Ze hebben ook niet zo veel te zeggen; voor de meeste zaken is de Kamer exclusief bevoegd en heeft de Senaat slechts een 'evocatierecht'; ze kunnen de wet 'evoceren' en in de Senaat zelf dus behandelen en amenderen, maar daarna moet de wet steeds teruggestuurd worden naar de Kamer, en bij een blijvend meningsverschil beslist de Kamer. Daarnaast zijn er enkele zeldzame gevallen waarin Kamer en Senaat evenwaardig zijn, bv als ze in 'verenigde kamers' bijeenkomen (ik denk dat dat bv het geval is als ze de Koning regeringsonbekwaam willen verklaren), enkele zaken die de Senaat exclusief behandelt (bv. de onkostenvergoedingen van de Senatoren) of waar de Senaat een voorrangsbehandeling heeft (bv. voor internationale verdragen) en zijn er tenslotte gevallen waarin de Kamer bevoegd is zonder dat de Senaat er aan te pas kan komen (bij naturalisaties, begrotingen, enz.).
Kortom, hoewel de politieke macht duidelijk in de Kamer ligt zou een 'tegenwerkende Senaat' knap lastig kunnen zijn. In tegensteling tot de VS (waar de verkiezingen gescheiden zijn, het politieke zwaartepunt in de Senaat ligt, en waar de Senaat de staten vertegenwoordigt ipv het volk), is dat bovendien virtueel onmogelijk. De band tussen wetgevende macht en uitvoerende macht is in België ook veel sterker dan in de VS. In België kan je nauwelijks spreken van een scheiding der machten; niet alleen heeft de regering een Grondwettelijk initiatiefrecht, door de sterke particratie is het parlement zogoed als gereduceerd tot een stemmachine die de voorstellen van de regering willens nillens moet goedkeuren.
Ik hoop dat dit een beetje een antwoord op je vraag is, zoniet, laat maar weten
