Toch wel een raar gedachtegoed. Een werknemer moet hard werken omdat zijn werkgever genoeg verdient om alle kosten verbonden aan zijn arbeid te betalen. M.a.w. de patroonsbijdrage wordt betaalt door de winsten die de werknemer maakt voor zijn werkgever. Hoe meer die werkgever moet betalen voor een werknemer hoe duurder deze is, en hoe groter het risico is voor de werkgeven een werknemer aan te nemen. Voor de staat lijkt deze werkwijze aantrekkelijk omdat de werknemer zo een eerste maal afgeroomd wordt, wat hij niet merkt, waarna je hem gemakkelijk kunt overtuigen nog eens belastingen te betalen op zijn inkomen (omdat het nu eenmaal normaal is dat iedereen belastingen betaald). De derde keer mag hij nog een bijkomende lasten betalen in de vorm van wegentaks, aanslag van het bijdrage voor de provincie of gewest enz.. omdat het normaal is dat als je bestaat of bepaalde bezittingen heeft er moogt voor extra betalen.
De GVA heeft eens een tiental jaar geleden berekent hoeveel een werkgever van zijn gemaakte winst afdraagt aan de staat, en hoeveel hij ervan overhoudt nadat de belastingen hem gestroopt hebben. Ik dacht dat het toen om de 25 % ging. Dus niet beginnen te zanniken over dat er werkgeven er goed van wordt, dat ik blindelings in de val stappen van wat de overheid en de hebzuchtige partijen ons reeds jaar en dag voorliegen.
|