Laten we even objectief de evolutie in de Belgische politiek bekijken:
- Belgie was ooit een unitaire staat. Maar door de grote sociale, culturele, politieke en maatschappelijke verschillen tussen Vlaanderen en Wallonie was dit onhoudbaar. Mensen die vandaag dus pleiten voor een terugkeer naar dat unitaire Belgie, moeten beseffen dat dit het einde van Belgie zou betekenen.
- Om destijds Belgie niet uit elkaar te laten vallen is men gekomen tot het zogenaamde 'federalisme' met gewesten en gemeenschappen; een buitengewoon ingewikkelde structuur! Gelukkig heeft men in Vlaanderen het gewest en de gemeenschap laten 'fuseren': zo is er maar één Vlaamse regering en maar één Vlaams Parlement. In Wallonie zit men nog steeds met een gewestregering in Namen, een gemeenschapsregering in Brussel; bijgevolg hebben zij dus 4 ministers die bevoegd zijn voor onderwijs; ééntje in de Waalse gewestregering en 3 in de regering van de Franse Gemeenschap.
- Maar wat blijkt nu? Het zogenaamde 'federalisme', dat bedoeld was om de communautaire problemen op te lossen, heeft niet het gewenste effect; m.a.w. er zijn nog altijd communautaire problemen. Simpelweg omdat er nog te véél op nationaal vlak wordt geregeld en de bovengenoemde sociale, culturele, politieke en maatschappelijke verschillen er nog altijd zijn en zelfs nog groter worden zijn.
Daarom zoeken de politieke partijen verder naar oplossingen:
- de CD&V kiest resoluut voor het confederalisme: d.w.z. een onafhankelijke Vlaamse staat en een onafhankelijke Waalse staat die in een Confederale Raad nog beslissen over wat ze gezamenlijk willen doen. Het zwaartepunt ligt hier uiteraard bij de onafhankelijke staten, niet bij de confederatie.
- de VLD is de laatste weken ook sterk 'Vlaams' geworden: zo pleiten ze nèt niet voor een onafhankelijk Vlaanderen, maar het scheelt niet veel! Zo willen ze fiscale automonie, regrionalisering gezondheidszorg, de NMBS, de luchthaven van Zaventem,...
Eigenlijk willen zij dus ook een confederatie of zelfs totale onafhankelijkheid, maar durven ze het in die woorden niet meteen zeggen.
- de N-VA is ondubbelzinnig voor een onafhankelijk Vlaanderen.
- de SP.A heeft nog geen uitspraken gedaan in die richting; maar door het samengaan met Spirit kunnen we ons wel verwachten aan een scherpere Vlaamse kant.
Steve Stevaert is een regionalist en Louis Tobback noemde Belgie ooit een "historische vergissing". (Wat het inderdaad is!)
- dan hebben we nog Agalev als énige "Belgische" partij. Het zal dus aan Agalev zijn om het land te redden...
)
Ik maak mij geen illsusies: de rol van Belgie is weldra uitgespeeld. Binnenkort zit Vlaanderen, als land met méér inwoners dat Ierland, Denemarken, Finland, Noorwegen,...mee aan de Europese beslissingstafel als onafhankelijke staat. Dan heeft Vlaanderen, na al die jaren, eindelijk waar het recht op heeft.
Vriendelijke groeten,
Zeno