[Aangebrande Phönix]

Het doet me denken aan het verhaal van de solitaire wesp en de tarantula.

Lang geleden leefde er eens een klein wespje in het midden van de ontzaglijke woestijn. Omdat het een heel zwak was en haar stekel niet zo scherp werd het uitgesloten door zijn mede-wespjes en moest het in een koude grot leven, helemaal alleen. Het had niet veel vijanden daar maar nog minder vriendjes. Lang moest het wespje leven in haar grot tot ze op een dag besloot naar buiten te gaan om daar een even eenzaam wespje te vinden en het dan weer achter te laten, echter niet zonder iets mee te nemen. Lange tijd (voor een wesp toch) ging voorbij. Toen kwam de dag dat het kwijt moest wat het in zich droeg. Het wespje verliet haar koude grot en ging op zoek. Niet naar een warm of droog plekje om te leggen. Nee. Het ging op zoek naar een monster dat vele malen groter was dan enig schepsel dat het ooit mocht aanschouwen. Het gevaarlijkste wezen op aarde. De Tarantula. Dit vreselijk spinnebeest werd gevreesd door elk organisme dat ademde en dat wenste te blijven doen. Maar niet door ons wespje. Ooh neen, ons wespje had een opdracht. Het beest uitdagen tot een duel en niet stoppen eer het geveld is. Eenmaal het vreselijke gedrocht te hebben gevonden en de aandacht te hebben getrokken door het constante provoceren, ging ze de strijd aan. Niet aflatende aanvallen zouden ons stekebeestje niet helpen. Daarvoor was de spin te sterk. Ze had maar één zwakke plek, eentje maar, en die was helemaal aan het oog onttrokken. In het midden van de buik, die over de grond sleept, ligt het centrale punt van het zenuwstelsel, steek daar en het beest is volledig geïmobiliseerd. Maar het duurde uren eer ze de spin zodanig verzwakte en verstrooide dat ze haar definitieve aanval kon lanceren. Wat achteruitdeinzen, even wachten en daarna met volle kracht voorwaarts! Recht op de rug. Als de spin haar kop wat lijkt op te tillen, verandert onze wesp echter van koers. Ze duikt en komt terecht op de plaats waar ze zijn moet, ze heeft niet veel tijd. Maar het is genoeg. Ze steekt de spin op de enige plaats waar het iets uithaalt. Het gedrocht ligt geveld. Het wespje creëert een opening in het spinnelijf en begint dan ze ter plekke in te graven. Voor het gat echter dicht te werpen, legt ze in de spin heel voorzichtig één enkel eitje. Het gat wordt gedicht. De opdracht van de wesp is vervuld. Later zal het kleine nakomelingetje de wesp waarin het huist ontdekken en het arme slachtoffer levend oppeuzelen. De cyclus herbegint.