[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Ke Nan

Men kan analyseren en fantaseren zoveel men wilt maar ondertussen bestaat de Islam al meer dan dertien eeuwen. Lang genoeg om te kunnen vaststellen dat het een blijver is. Wat een verwaandheid te denken dat men de Islam zou kunnen doven.

Hierin ga ik een heel eind met je mee, Ke Nan. De islam kan je niet zomaar vernietigen: ten eerste is hij vele eeuwen oud, ten tweede telt hij zowat 1,2 miljard gelovigen (bijna 1 op 5 mensen op de planeet).

Ik denk dan ook dat 's paus bedoelingen niet in deze richting dienen te worden gezocht. Als hij aanstuurt op dialoog - en dat doet hij ondubbelzinnig, blijkens zijn eigen woorden - dan denk ik dat hij eerder beoogt om het fundamentalisme de wind uit de zeilen te nemen.

De islam vandaag zit, tenminste dat dunkt me, danig met zichzelf in de knoop. Enerzijds hoor je fundamentalisten van gematigden beweren dat laatstgenoemden geen echte moslims zijn omdat ze niet bereid zijn het zwaard op te nemen tegenover niet- en anders-gelovigen. Anderzijds is er ook een omgekeerd verwijt, waar gematigden stellen dat doodslag in geen enkel geval kan uitgelegd worden als normerend voor de islam.

Het zijn vooral die gematigden - je merkt dat ik koppig het onderscheid blijf volhouden tussen fundi's en gematigden - die tussen twee stoelen dreigen te vallen. Nochtans zijn zij de partij waarmee een dialoog kan worden aangegaan, niet de fundi's. Als een gematigd moslim bvb. stelt dat het in brand steken van kerken om tegen 's paus uitlatingen te protesteren geen methodes zijn die door de koran worden voorgeschreven, dan krijgen zij niet alleen de fundamentalisten tegen zich...

... maar ook vele niet-moslims, die stellen dat de islam een religie is met twee gezichten: zolang moslims een minderheid zijn trekken ze een vriendelijk gezicht en "lullen" ze maar wat aan dat de islam juist zeer vredelievend is; maar vanaf het ogenblik dat ze het voor het zeggen krijgen vallen de maskers af en toont de islam zijn echte, tirannieke gelaat.

Ik ben het met die vele niet-moslims nog altijd niet eens. Ze laten zich leiden door hun angst voor wat zij niet kennen. Dat is een heel menselijke en begrijpelijke reactie, daar niet van. Maar als mens moeten wij toch in staat zijn onze angsten te overstijgen.

Niet alleen hun angst is m.i. onredelijk, maar hun hele houding is dat. Je dwingt er de gematigde moslims immers mee in een onhoudbare positie: uitgespuwd worden door én je fundamentalistische geloofsgenoten én je niet- (of anders-)gelovige medeburgers is niet bepaald een benijdenswaardige positie. Enerzijds stellen dat gematigde moslims zich te weinig distantiëren van de misdaden van hun fundamentalistische geloofsgenoten, en anderzijds elke uitspraak vanwege gematigde moslims die wél in die richting gaat ("geen misdaad in naam van de islam, doch een misdaad tegen de islam") weigeren te aanvaarden is me dunkt een weinig eerlijke houding waarmee je mensen gewoon het mes op de keel zet.

Daarom blijf ik koppig gematigde moslims onderscheiden van fundamentalisten. Ik las nog in een krant van dit weekend (ik weet niet meer precies welke, ik heb ze jammer genoeg al weggegooid) een interview met Rudi Vranckx, VRT-journalist in het Midden-Oosten. Hij had het over betogingen n.a.v. de uitspraken van Benedictus XVI. Heethoofden vind je volgens hem overal, en er is weinig nodig om een aantal heethoofden te verzamelen en ze op te hitsen. Cameralui en reporters staan er bij wijze van spreken op elke hoek van de straat, en spectaculair gedrag laat zich nu eenmaal makkelijk op de gevoelige plaat vastleggen wegens mediageniek. Volgens diezelfde Vranckx gaat de heisa aan de overgrote meerderheid van de lokale bevolking gewoon voorbij: die liggen écht niet wakker van wat paus Benedictus vertelt, en nog minder van hoe een Byzantijnse keizer over Mohammed dacht. Die zijn gewoon bezig met hun dagdagelijkse zorgen, hun werk, hun kinderen, hun overleven in niet bepaalde rooskleurige toestanden...

Reeds een tijd groeit bij mij de overtuiging dat de angsten wederzijds zijn: moslims en niet-moslims zijn bang van elkaar. Niet-moslims vrezen dat een eventuele moslimmeerderheid hier stante pede de sharia wil invoeren (zonder te weten wat het begrip "sharia" precies inhoudt) zodat we hier op Iraanse toestanden afstevenen. Moslims vrezen dat zij hun identiteit niet kunnen volhouden, mochten ze tegemoetkomen aan de eis vanwege niet-moslims om hun geloof te relativeren.

Ik vraag moslims niet hun geloof los te laten, zomin als wie dan ook mij moet vragen om het mijne te verloochenen. Zij hoeven van mij niet bang te wezen dat ik er alles aan zal doen om hun te bekeren of iets dergelijks. Ik ben al blij mochten ze op een dag wat minder overgevoelig worden inzake kritiek aan het adres van de islam, zodat ze inhoudsloze kritikasterij beter kunnen onderscheiden van de oprechte en respectvol geuite kritiek. Dit leerproces heeft tijd nodig, en die tijd moeten we ze gunnen, denk ik.

Anderzijds ben ook ik niet bang voor hen. Ik verdenk hen er niet van om me ooit tot dhimmi te willen degraderen, zelfs al zouden ze hier ooit een meerderheid uitmaken. Ik gun hun enig krediet in deze, omdat ik hen niet tussen twee stoelen wil laten belanden, of in een onmogelijke positie wil dwingen. Ik vertrouw niet zozeer op de islam zélf om mijn rechten als anders-gelovige blijvend gegarandeerd te zien (ook voor de generaties na mij) maar in de eerste plaats op het feit dat (gematigde) moslims in de eerste plaats mensen zijn, die inzien dat zij veel meer gemeen hebben als mens met niet-moslims, dan dat er verschillen bestaan tussen moslims en niet-moslims.