Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door predator
@mansFere :
Goed dat we jou nog hebben ericferemans !
Men heeft me van morgen inderdaad een vraag gesteld waarop ik niet kon antwoorden. Daarom ben ik zo vrij beroep te doen op je spiritistische kennis, om aan hét antwoord te geraken.
De vraag was : "Hoeveel landen in het Midden-Oosten kennen de democratische staatsvorm ?".
Hopende op een antwoord :
Beste Groeten.
|
Dat hangt er van af hoe je democratie definieert.
In ieder geval zijn er minstens drie landen in het Midden-Oosten waar democratische verkiezingen worden gehouden: Libanon, de Palestijnse gebieden en Israel. Maar in Libanon worden zetels verdeeld op confessionele gronden, wat niet echt democratisch is. In Palestina beschikt de overheid niet over het geweldsmonopolie, noch over de controle over het grondgebied, waardoor het geen echte staat is. In Israel wordt het staatsburgerschap gekoppeld aan de "joodse identiteit", wat ook niet echt democratisch is.
In veel andere landen is er sprake van een pseudo-democratie: er worden verkiezingen gehouden, er is een parlement, maar de autoriteiten vervalsen de verkiezingen, intimideren de oppositie,... Marokko is het meest democratische land van deze pseudo-democratieën, hoewel ook na de hervormingen de koning nog veel macht in eigen handen houdt. Ook Egypte is een schijndemocratie, net als Jordanië. Deze drie landen worden als trouwe bondgenoten van de VS beschouwd, en daarom zelden onder vuur genomen in het westen. Men richt zich liever op Iran, dat ik zeker geen democratie wil noemen, maar vergelijk eens de laatste presidentsverkiezingen in Egypte en Iran. In Egypte kreeg Mubarak 82 % van de stemmen, zijn seculiere opponent Ayman Nour werd gearesteerd. In Iran won de outsider Ahmedenijad, tot grote verassing van iedreen, en zeker van de conservatieve mollahs, die Rafsanjani steunden. Maar goed, verkiezingen zijn één zaak, in Iran wordt de democratie ernstig verstoord door de Raad van Hoeders.
In Tunesië en Algerije gaat het er redelijk democratisch aan toe, maar van echt democratische debatcultuur is geen sprake. De overheid gebruikt de strijd tegen het islamfundamentalisme als argument om geen verdere democratiseringen door te voeren. In Syrië zijn er verkiezingen en een parlement, maar de Baathpatij en de staatsveiligheid zorgen er voor dat niemand hun macht bedreigt. In Libië is er een vorm van directe democratie, waarbij alle 3 miljoen Libiërs mogen stemmen over allerlei zaken, maar natuurlijk niet over wat echt belangrijk is. Daarover beslist de "Gids" Khaddafi. In de golfstaatjes Koeweit en Qatar zijn er in de laatste jaren democratische hervormingen geweest, waardoor nu ook vrouwen mogen stemmen voor een adviserend parlement. In Soedan zouden volgens het CPA-vredesakoord tussen noord en zuid volgend jaar democratische verkiezingen moeten plaats vinden, maar ik ben sceptisch. Saudi-Arabië is een regelrechte dictatoriale monarchie.
Als we het hebben over de 'islamitische wereld" ipv het Midden-Oosten, dan zien we dat Indonesië (het "grootse moslimland") sinds 1999 een prille democratie is, met veel moeilijkheden, maar ook veel vooruitgang. Indië, waar meer moslims wonen dan in heel de Arabische wereld, is al sinds 1947 een democratie. In Bangladesh worden eveneens verkiezingen gehouden, maar de Bengaalse maatschappij is minder open dan de Indische. In Pakistan wisselen democratisch verkozen regeringen en militaire staatsgrepen elkaar al decennia af, net als in veel Latijns-Amerikaanse of Afrikaanse landen.
Conclusie: religie of cultuur kan onmogelijk de voornaamste oorzaak zijn voor het gebrek aan democratie in het Midden-Oosten. De Italiaanse econoom Luciano ontwikkelde een alternatieve theorie. Hij stelt dat het de olie is die er voor zorgt dat veel landen in het Midden-Oosten ondemocratisch zijn. Immes, door de olie-inkomsten zijn die landen in staat om geen belastingen te vragen aan hun burgers, het zijn renteniersstaten of allocatie-staten. De olie-inkomsten worden gebruikt om bepaalde groepen in de samenleving aan zich te binden. "No taxation without representation" wordt "No representation without taxation".
Andere politicologen leggen de naduk op de erfenis van het kolonialisme, dat de democratische ontwikkeling van de civil society en de midddenklasse heeft verhinderd. Aanhangers van het wereldsysteemperspectief wijzen op het bestaan van een "comprador"-klasse. Met deze term, bedacht voor Latijns Amerika maar evengoed van toepassing op het Midden-Oosten, duidt men de klasse aan die de lokale bevolking uitbuit, maar niet zoals de westerse kapitalisten het verzamelde kapitaal gebruikt om te investeren in de lokale economie en zo het land te ontwikkelen. In de plaats hiervan verdwijnt het surplus in de zakken van de multinationals, de compradors krijgen een deel van de koek, die ze spenderen aan luxe-artikelen.
(sorry voor de lange uitleg)