Citaat:
Dat de progressieve socialisten zo gehaat zijn door de meeste VB kiezers is bijna logisch.
Deze VB kiezers zien telkens weer alle maatregelen die achtergestelde minderheden moeten vooruithelpen en ergeren zich blauw (of bruin ?).
Ze denken : wanneer krijg IK eens een cadeau. Wanneer krijgen hardwerkende, blanke Vlamingen ("de meerderheid") eens een voordeel ? Ze vinden het oneerlijk dat gehandicapten, migranten, kansarmen, ... positief gediscrimineerd worden.
Die VB denkwijze staat inderdaad DIAMETRAAL tegenover de social(istisch)e manier van denken.
Ik zou nu graag eens horen van die VB'ers wat hun ideale alternatief model dan is.
- Voortrekken van de rijkste en meest succesvolle burgers ? (maximaliseren van kloof arm/rijk)
- Iedereen "gelijk" behadelen ? Evenveel belastingen, hoeveel je ook verdient, geen positieve discriminatie, extra premies of subsidies voor migranten, gehandicapten, kansarmen, ...
- Straffen/uitsluiten van migranten, gehandicapten, kansarmen, ... ?
- ...
|
Ik persoonlijk vind het princiepssysteem zoals het nu is ok, maar,
haal eerst al de profiteurs eruit en kom dan terug om over solidariteit te spreken. Als ik rond me kijk, dan vraag ik me af waarom er soms geen vragen gesteld worden bij de redenen waarom mensen in de marginaliteit terecht komen. 'Progressieven' hebben al vlug de neiging de schuld op de maatschappij, het kapitaal, de vrije markt, ... te steken.
Dat is maar al te gemakkelijk. Zeker als je weet dat er mensen zijn die om 6h opstaan, vertrekken naar hun werk, hun bijdrage leveren aan de maatschappij, en pas thuiskomen om 19h om na het eten nog een uur te kunnen kijken naar het nieuws om te horen hoeveel werklozen er wel zijn en hoe laag de uitkeringen liggen voor die sukkelaars, hoe laaggeschoolden niet meer aan een job geraken, terwijl je zelf de moeite hebt gedaan hogere studies aan te vatten, hoeveel politici verdienen in een maand om eigenlijk niks meer uit te vreten dan het belastingsgeld op te souperen aan zgn progressieve thema's en prestigeprojecten.
Het leven draait om het maken van keuzes, wie de juiste keuzes maakt, is meestal succesvol, wie de slechte maakt niet. Onder solidariteit versta ik recht én plicht. Je kunt als jongvolwassene de slechte keuzes maken, waarvan iedereen in je omgeving zegt dat ze slecht zijn, maar je zelf te koppig bent om dat toe te geven. Verdien je dan later, na bewust gemiste kansen, dat de mensen die wel de inspanningen geleverd hebben 'solidair' zijn met je? Als iedereen redeneert van 'Laat die ander maar werken, ze moeten maar solidarair zijn met me, ook als ik geen inspanning wil doen.', dan spuug je op de mensen die het goed voorhebben met de samenleving, die netto bijdragen. Je kunt dan wel beweren 'Geld is niet alles.', dat is wel waarmee de maatschappelijke voorzieningen mee moeten betaald worden. Zoals Marc Eyskens ooit zei 'Je kunt geen sociaal paradijs bouwen op een economisch kerkhof.'. En gelijk heeft hij.
Ik versta onder solidariteit in maatschappelijke context het solidair zijn met mensen in de afgelijnde samenleving die echt pech hebben gehad: een ongeval , failissementen door onmacht... of zelf nauwelijks aandeel hebben in de situatie waar ze in beland zijn, zoals gehandicapten. Die solidariteit is geografisch en voorwaardelijk afgebakend. Wereldwijde migratie is geen oplossing voor problemen, het verlegt het probleem alleen maar. Als de economische toestand in Marokko of Albanië of zwart Afrika slecht is, dan moet dat probleem aan de kern aangepakt worden, door die landen zelf. Zonder telkenmale de verwijzende vinger uit te steken dat het de schuld is van het kapitalisme en het 'rijke' Westen. Dan vergeet je dat we hier een ganse evolutie hebben meegemaakt, gaande van de franse revolutie over de industrialisatie tot democratisering. Indertijd zijn daar ook inspanningen voor geleverd en slachtoffers voor gevallen. Zoiets kun je van buitenaf niet sturen en het helpt al helemaal niet om te migreren.
Solidariteit nu is quasi onvoorwaardelijk, en dat is fout. Als de maatschappij als collectief je geld geeft voor een nieuwe kans, dan zou ze moeten verwachten dat je die kans aangrijpt en een inspanning doet, of gevolg geeft aan hetgeen je opgedragen wordt. Ja, dat ruikt naar een totalitair regime, en de vrees voor misbruik is gegrond, maar waar we naar toe moeten is een grijze vorm, niet zwart, niet wit, ergens tussenin, waar een afweging gemaakt moet worden tussen liberalisme en een staat die zijn bevolking tegen zichzelf beschermd door als het nodig is dwingend op te treden. En ja, dat is wat progressieven verstaan onder 'rechts'.