[N-VA'er]

Oorspronkelijk geplaatst door largo_w

pffff...
koop kan ook in je kosten!
Inderdaad het is grotendeels om fiscale reden maar er zijn ook de flexibiliteitsredenen, risico vermindering,...

Neen, de staat betaald geen belastingen . Ik wil alleen zeggen als iets goedkopen uitkomt op lange termijn door te huren dan moet je het niet bezitten. Iets in bezit hebben betekent dat je alle onderhoud, veiligheidsrisicos,... op jou moet nemen (dezen zijn niet kostenloos). daarintegen door iets te verkopen krijg je er liquiditeiten voor in de plaats waar je andere (/betere) investeringen mee kan doen. Door te huren verlos je je van onderhoud en risico. Dus als je berekent (en ik geloof dat dat werd gedaan door inteligente mensen) dat de huur op lange termijn goedkoper is dan het bezit van een gebouw (let wel deze zijn nu op een recordprijs en de toekomstige prijzen zijn tamelijk onzeker) dan verkoop je toch onmiddelijk.

Iets "bezitten" is tegenwoordig zo belangerijk maar dat is allemaal prestige dat heeft niks te maken met "rationaliteit van de economische agent"! Waarom zou de staat zoveel gebouwen MOETEN bezitten?

Privé-ondernemingen maken inderdaad wel eens gebruik van leasing om activa te verwerven, waar ze onvoldoende eigen middelen kunnen of willen voor vrijmaken. Voor bedrijven is dat dus een vrij gebruikelijke financieringstechniek met het oog op het verwerven van activa, met als bijkomend voordeel dat de leasingmaatschappij vaak dient in te staan voor onderhoud en beheer van de activa (firmawagens, kantoorgebouwen,..). Voor privé-bedrijven wiens “core business” niet bestaat in het beheer van kantoren of een vloot aan bedrijfswagens, lijkt me dit inderdaad zinvol en efficiënt.

De overheid beschikt echter (nog steeds) over een dermate uitgebreid gebouwenareaal, dat het me zinvoller lijkt om dat (wat onderhoud, herstelling, vernieuwing,.. betreft) intern te laten beheren door een gespecialiseerde overheidsdienst. De Regie der gebouwen zou daarmee bijvoorbeeld kunnen worden belast. Dat zal m.i. goedkoper uitvallen dan het uitbesteden van die werken aan privé-maatschappijen, die tot nader order toch nog steeds winst wensen te maken en hun diensten dus niet “aan kostprijs” aan de overheid zullen factureren, maar hierbij een behoorlijke winstmarge zullen toepassen (wat uiteraard niet het geval zou zien, indien die werken zouden uitgevoerd worden door een eigen interne onderhoudsdienst). Bovendien is het zo, dat de overheid zich bij het afsluiten van contracten met privé-bedrijven nogal eens laat rollen, waardoor de betrokken leveranciers tarieven kunnen aanrekenen die ver boven de marktprijs liggen. De Regie der gebouwen is overigens recent nog in opspraak gekomen, omdat bleek dat bepaalde privé-aannemers, belast met werken aan overheidsgebouwen, al jarenlang ongemerkt zwaar overfactureerden voor hun diensten en zelfs facturen werden opgemaakt voor werken die nooit werden uitgevoerd.

Verder is het uiteraard zo dat, waar privé-bedrijven de leasingtechniek gebruiken voor het verwerven van activa, de overheid haar toevlucht neemt tot die techniek in het kader van en massale vastgoeduitverkoop. Dit zou nog enigszins verdedigbaar zijn, indien de vrijgekomen fondsen door de regering Verhofstadt zouden worden aangewend voor schuldafbouw, maar uiteraard is dit helemaal niet het geval. Het gaat om zuiver budgettair geïnspireerde “one shot”-operaties, waarbij de verkoopsopbrengsten integraal werden besteed aan lopende uitgaven. Het lijkt een beetje op een particulier die zijn eigen meubelen opstookt om verwarmingskosten uit te sparen. Na een tijdje heeft die niets meer om op te zitten én moet hij opnieuw op zoek naar geld om de stookolietank te kunnen vullen.. Wat Paars blijkbaar ook compleet uit het oog verliest, is het feit dat de zelf georganiseerde verarming van de Belgische staat vroeg of laat ook gevolgen zal hebben voor haar kredietwaardigheid t.a.v. externe financiers. De eigendommen van de staat dienen immers als onderpand voor schuldeisers. Hoe minder eigendommen, hoe groter het kredietrisico en hoe hoger de te betalen rentetarieven. Gezien de nog steeds zeer hoge Belgische staatsschulden, zou een aanpassing van de “credit rating” van de Belgische staat dus een catastrofale stijging van de rentelasten kunnen meebrengen.

Het Rekenhof heeft recent overigens een omvangrijk (en vooral: vernietigend) rapport uitgebracht over de vastgoedverkopen van Paars(groen) tijdens de voorbije 7 jaar. Daaruit bleek dat die verkopen helemaal niet waren ingegeven door de wil om het beheer van overheidsgebouwen op de meest rationele en efficiënte manier te organiseren, maar uitsluitend door kortzichtige begrotingsobsessies. Hierbij werden tal van gebouwen ver onder de marktwaarde verkocht (het Rekenhof haalt het voorbeeld aan van een gebouw met een marktwaarde van 72 miljoen euro, dat op het einde van het jaar nog snel voor amper één derde van dat bedrag werd verkocht, om de overheidsrekeningen “te laten kloppen”..), om ze daarna tegen zwaar overdreven huurprijzen terug te huren (voor één gebouw in Brussel was de verkoopprijs bijvoorbeeld al op 3 jaar volledig opgesoupeerd aan huurkosten).

Bovendien gaat het bij de door Verhofstadt verrichte vastgoedoperaties niet steeds over werkelijke “sale and lease back”-operaties (waarbij de leasingnemer aan het einde van de overeenkomst eigenaar wordt van het gebouw, eventueel na betaling van een eerder symbolische aankoopoptie), maar eerder om zgn. “sale and rent back”-operaties, waarbij de overheid dus een gebouw verkoopt om het daarna in huur te nemen. Op het einde van dergelijke overeenkomst blijft de overheid dan achter met lege handen. (Dat is bijvoorbeeld gebeurd voor het nieuwe Antwerpse justitiepaleis, waar de overheid het gebouw huurt van de aannemer voor een huurprijs die – over de volledige huurtermijn gerekend - de oorspronkelijke aankoopprijs ver te boven zal gaan en waarbij het gebouw bij het einde van de huurovereenkomst gewoon eigendom van de aannemer blijft.)

Kortom, de vastgoedoperaties van de beide regeringen Verhofstadt kunnen slechts worden beschouwd als het zoveelste schrijnende voorbeeld van het schandalige wanbeheer van het geld van de uitgeperste Belgische belastingbetaler.