[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Jos_be

Volgens mij doet de wetenschap geen uitspraak over de aanwezigheid van God. Vele wetenschappers hebben het er alleen maar moeilijk met het feit dat je hem gebruikt om alles en nog wat te verklaren. Dat kan alleen maar fout gaan. (Je moet niet zeggen hoe god moet met de teerlingen moet smijten, hij is er trouwens intelligent genoeg voor, als je in hem geloofd.)

Jos, je hebt me hier eventjes verkeerd begrepen, vermoed ik.

Uiteraard doet de wetenschap géén uitspraken nopens God. Maar de wetenschap aanvaardt met de bigbangtheorie wél een Eerste Fenomeen - de singulariteit - waarvan de oorzaak (of de voorgeschiedenis, zo je wil) niet te achterhalen valt en waarvan we (totnogtoe) zelfs niet zéker zijn of er nu een oorzaak aan voorafging of niet.

De wetenschap erkent dat zij over die singulariteit geen enkel zinnige uitspraak kan doen, aangezien de natuurwetten in die singulariteit (mogelijk?) niet opgaan.

Nu weet je dat wetenschap bij uitstek het causaliteitsprincipe hanteert. Wetenschap kan gewoon niet zonder, nog minder dan filosofie. En omdat het causaliteitsprincipe niet kan gehanteerd worden nopens de aard van de singulariteit die aan de basis lag van de eigenlijke Big Bang, erkent (nagenoeg) elke wetenschapper, gelovig of niet, dat de singulariteit... niet tot het domein van de wetenschap kán behoren.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos_be

Het bewijs hoe ons denken gestigmatiseerd is door het scheppingsverhaal waar er steeds een begin moet zijn.

Ik denk dat je hier oorzaak en gevolg met elkaar verwart. Ik geloof dat de Bijbel, net als vele andere verhalen uit de Oudheid, gewoon de neerslag is van datgene waarmee mensen toen al vele generaties lang bezigwaren. En die vragen leven ook vandaag nog steeds bij ons, 21e-eeuwers: Waar komen we vandaan? Wat vreten we hier uit? Waar moet het met ons naartoe?

M.a.w. stel ik dat de Bijbel géén antwoord bevat op die vragen, maar slechts de weergave is van hoe mensen vroeger met deze vragen omsprongen.

Wanneer men binnen zegge 4000 jaar de geschriften van Einstein terugvindt, waar hij zijn relativiteitstheorie uiteenzet, dan is de kans groot dat onze verre nakomelingen dezelfde attitude schenken aan die geschriften van Einstein, als wij vandaag plegen te doen met de Bijbel en vele andere oude teksten en mythologieën.

Of nog anders gezegd: het scheppingsverhaal was niet de oorzaak van dit menselijke "stigma" (jouw woorden), het was er gewoon het gevolg van, of de textuele neerslag zo je wil.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos_be

Goed zo, laat dit over aan de wetenschapper en niet aan het geloof. Nu als je aanneemt dat je daarvoor geen tijdsdimensie had en daarna wel, dan heb je terug een begin. Maar schoenmaker blijft bij je leest, laat dit over aan de wetenschap.

Inderdaad, en waar blijf je met de wetenschap, wanneer zij zich moet uitspreken over de singulariteit waaruit de eigenlijke Big Bang voortkwam?

Wetenschappers zijn erin geslaagd om de geschiedenis van ons heelal te reconstrueren tot op [tien tot de macht -43] seconde ná de Big Bang. Dit ontstellend kleine tijdsverloop noemt men een Planckperiode, en tot op vandaag is een Planckperiode de kleinst denkbare tijdseenheid waarop een verandering kan plaatsvinden. Natuurkundigen vandaag denken dat niets kan veranderen binnen een kleiner tijdsbestek dan een Planckperiode.

Uiteraard valt het niet uit te sluiten dat met de jaren de bigbangtheorie zodanig verfijnd raakt, dat de Planckperiode nóg kleiner wordt. Maar totnogtoe heeft men in de hele natuur geen enkel fenomeen kunnen waarnemen dat zich voltrok op minder tijd dan één Planckperiode.

Vandaar dat men met een redelijke veiligheidsmarge zeker kan stellen dat de wetenschap nooit zal kunnen ontsluieren wat er die allereerste Planckperiode nu precies gebeurd is.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos_be

Schoenmaker blijf bij je leest.

Inderdaad, maar dit geldt, wat de eerste singulariteit betreft, zéker nog méér voor de wetenschap.