Dit jaar zijn er in België nog slechts zeven jongemannen die de studie voor pastoor aanvatten. Als dit aantal zo blijft voor de komende jaren en als we rekenen dat een pastoor meegaat van zijn 25ste tot zijn 75ste, of zo'n 50 jaar, dan zullen er op termijn nog slechts een 350-tal (7x50) priesters zijn in gans België, bischoppen en kardinalen inbegrepen.
Dit lage priesteraantal weerspiegelt eigenlijk gewoon de evolutie in onze huidige samenleving. De westerse Europeaan heeft vandaag blijkbaar geen boodschap meer aan Kerk of christendom. Hij of zij denkt voor zichzelf en laat zich de les niet spellen door een organisatie van morele betweters of laat zijn of haar zieleheil niet langer afhangen van geschriften van 2000 of 3000 jaar geleden.
Nochtans blijven de grote levensvragen, blijven er de grote momenten in het leven van de mens. En deze zaken wil de mens dikwijls in herinnering brengen of vieren met de gepaste luister. Nieuw leven of een verbintenis tussen twee mensen is voor de meesten onder ons aanleiding om er "iets speciaals" van te maken. Vooral bij een huwelijk wordt er vaak op geen duizend Euro minder of meer gekeken. Ook het afscheid van wie ons dierbaar was laten we liefst op een waardige manier plaatsvinden.
Binnenkort zullen de kerken één voor één leeg komen te staan. Parochiepriesters zijn bijna niet meer te vinden. Pastoors moeten vaak verschillende parochies bedienen, soms 6 tegelijkertijd zoals in Wilrijk. In Edegem moeten de parochies bediend worden door de pastoor van Boechout. En deze pastoors zijn dan nog meestal oudjes van rond de 60 jaar.
Vandaar deze denkoefening:
Aangezien er bij de bevolking sowieso "spirituele noden" zijn die tegenwoordig weliswaar op een meer persoonlijke manier ingevuld worden en tegelijkertijd het christendom en hiermee de clerus in Europa uitsterft...
Zou het daarom niet zinvol zijn een nieuw soort eredienst in het leven te roepen die los staat van eender welke religie, maar die toch gebruik zou maken van de lege kerkgebouwen van het christendom die qua functie voor praktisch niets anders geschikt zijn?
Zo blijft het cultureel patrimonium van de kerken zijn functie behouden als ruimte waar er plaats is voor bezinning en voor viering van belangrijke "doorgangs-momenten" van leven en samenleving. Maar dan wel los van elke religie.
Wie een begrafenis, huwelijk, geboorte of speciale streek- of landgebonden gebeurtenis wil vieren met de nodige luister, zou dan zelf een vieringsceremonie kunnen uitwerken, of een keuze maken uit een aanbod van een aantal modelceremoniën en beroep kunnen doen op mensen (ambtenaren?) die speciaal voor het begeleiden van deze plechtigheden zijn opgeleid.
Zo zou bvb een huwelijksviering en de plichtplegingen die hierbij gewoonlijk in het gemeentehuis plaatsgrijpen in één mooie ceremonie kunnen samengebracht worden die plaats heeft in het oude kerkgebouw. Of zo zou er bij de aanvang van een nieuw seizoen, bij de wendes en eveningen ook telkens een viering kunnen georganiseerd worden waar de ganse lokale gemeenschap welkom is en kan aan deelnemen (het niet-christelijk alternatief voor Kerstmis en Pasen zeg maar).
|