Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Edina
Die vredesverdragen waren gewoon puur opportunisme. Ze beseften maar al te goed dat ze niet met al hun buurlanden in oorlog konden blijven. Vrede met het grootste Arabische land (Egypte) was dan ook een puur strategische zet (en verliep ook niet echt van een leien dakje: het heeft ook jaren geduurd vooraleer Egypte Taba terugkreeg). En het was het Jordanische koningshuis dat het voorstel tot vrede met Israël heeft gedaan (volgens menigen om hun troon te kunnen behouden). Die vrede weigeren kon Israël onmogelijk zonder zijn geloofwaardigeheid te verliezen (en bovendien beschouwt Israël Jordanië eigenlijk als dé Palestijnse staat, waarnaar ze - als het van hen afhangt - liefst alle Palestijnen zouden zien vertrekken). En een vredesakkoord is natuurlijk gemakkelijk als de initiatiefnemende partner gewoon toestaat dat zijn gebied bezet bijft en verder gekoliniseerd mag worden (Westbank) of zelfs geannexeerd blijft (Oost-Jeruzalem). Maw voor het vredesakkoord met Jordanië heet Israël gewoon niets moeten opgeven of doen.
In Libanon en met de Palestijnen proberen ze gewapenderhand vrede te verkrijgen terwijl ze de bevolking onderdukken en verstikken. Dat dat geen kans op slagen heeft, zal niemand verwonderen. Bovendien gunnen ze de Palestijnen en Libonon niet wat hen toekomt (een eigen staat respectievelijk autonomie in hun staat).
|
Het overgrote deel van de Palestijnen woonde nu eenmaal in Transjordanië! Raar dat men in die streken uitkeringen als vluchteling ontvangt terwijl je nog steeds in jezelfde bed in jezelfde huis slaapt.
Bovendien scheen er toch geen enkel probleem te zijn toen Egypte Gaza had bezet?