De recente berichtgeving over de luchtaanval van het israelische leger op een kamp van de Jihad in Syrie is veelzeggend. Vele landen, waaronder Duitsland veroordelen die aanval; de media in de Arabische landen stikken van de heilige verontwaardiging. Ook in one media en publieke opinie wordt Israel zwaar veroordeeld. is dat echter wel korrekt en verdiend?
Immers, niettemin die op eerste zicht aggressieve daad van Israel moeten we ons toch volgende bedenkingen maken:
1. Gedurende enkele decennia eis(t)en de Arabische landen dat palestijnse bewegingen ongehinderd vanuit Libanon moeten kunnen ageren tegen Israel, versta: er militaire basisssen onderhouden -buiten elke Libanese soevereiniteit- en van daaruit militaire acties mogen opzetten tegenIsrael: bombardementen, raketaanvallen, infiltraties door terroristen die daarna bijan uitsluitend burgers aanvallen, ....
2. Syrie handhaaft nu al evenveel decennia een militaire bezettingsmacht in libanon. Eerst was dat zgn. als tegengewicht tegen de Israelische troepen. Die zijn daar echter al lang weg. Daarenboven bezet Syrie niet slechts enkele km langs de grens, maar grote delen van Libanon.
3. Terwijl die groepen vanuit Libanon moeten mogen ageren, werd Israel door +/- heel de internationale diplomatie wel het recht ONTzegd om daarop militair te reageren. Hte moest de grenzen van Libanon respekteren.
4. Zegt het internationaal recht echter niet dat men moet kiezen: ofwel wenst men vrede met zijn buren, en dan onthoudt men zich van alle directe EN INDIRECTE militaire acties tegen elke buur, ofwel laat men zulke acties toe, maar dan moet men ook de gevolgen, nl. de zelfverdediging van de aangevallen buur aanvaarden.
5. Syrie erkent openlijk dat de getroffen militaire basis tot voor enkele maanden effectief een kamp voor Jihad en/of Hamas was. Is het dan niet verregaand onverantwoord om 1) géén internationale waarnemers (bv. EU) uit te nodigen om de ontwapening daarvan te bevestigen, 2) er zogenaamd burgers in onder te brengen.
6. Héél deze situatie stinkt naar de rammelende uitleg, én naar de eeuwige Arabische truuk: gewone Arabische én andere burgers misbruiken tegen Israel.
7. Dat deden ze reeds in 1948 toe ze een absoluut unicuum in de wereldgeschiedenis lanceerden: het 'nieuwe volk', het Palestijnse, doch zonder ook maar enige eigen voorgeschiedenis! Het Palestijnse volk werd namelijk op één welbepaalde dag geboren uit het Arabische volk. Vanaf dan was het zogenaamd een volk dat door Israel en enkel door Israel vervolgd werd.
8. Tussen 1948 en 1967 weigerden Egypte en Jordanie echter wel om dat zogenaamde Palestijnse volk die territoria over te dragen waarover zij de militaire kontrole uitoefenden, nl. Gaza en de Westbank.
Kortom, zowel toen als nu wordt van Israel véél meer verwacht aan respect voor 'de Palestijnen' en voor de Arabieren in het algemeen dan de mate van respekt die de Arabische staten hun eigen burgers betonen. Een smerige hypokriete boel lijkt me dat.
Doch, deze éne zijde van de nu reeds jaren oude verrottingsstrategie mag géén excuus zijn, noch voor verder Arabisch extremisme, noch voor israelisch extremisme. Want, laten we nuchter zijn: it takes two to tango, ook in zulke moordende verrottingsstrategieen.
Rudi Dierick
|