[tomm]

. Gedurende enkele decennia eis(t)en de Arabische landen dat palestijnse bewegingen ongehinderd vanuit Libanon moeten kunnen ageren tegen Israel, versta: er militaire basisssen onderhouden -buiten elke Libanese soevereiniteit- en van daaruit militaire acties mogen opzetten tegenIsrael: bombardementen, raketaanvallen, infiltraties door terroristen die daarna bijan uitsluitend burgers aanvallen, ....

Israel hield dan ook een stuk Libanon bezet, waardoor de libanezen en hun bondgenoten alle recht hadden Israel van daaruit aan te vallen.

2. Syrie handhaaft nu al evenveel decennia een militaire bezettingsmacht in libanon. Eerst was dat zgn. als tegengewicht tegen de Israelische troepen. Die zijn daar echter al lang weg. Daarenboven bezet Syrie niet slechts enkele km langs de grens, maar grote delen van Libanon.

De Syrische militairen zijn daar met toestemming van de Libanese regering en het parlement (Libanon is de enige verkozen democratie in de Arabische wereld), en volgens een verdrag uit de jaren '70. Syrië bemoeit zich niet met de binnenlandse politiek van libanon, die een heel andere economische koers volgt dan Syrië. de syrische troepen zijn trouwens in libanon geïnviteerd door de christenen die zich bedrijgt voelden door de palestijnen en Israeli's die hun strijd naar Libanon exporteerden.

3. Terwijl die groepen vanuit Libanon moeten mogen ageren, werd Israel door +/- heel de internationale diplomatie wel het recht ONTzegd om daarop militair te reageren. Hte moest de grenzen van Libanon respekteren.

Israel heeft nooit de grenzen van Libanon gerespecteerd, dus waarom zou het omgekeerd wel moeten?

4. Zegt het internationaal recht echter niet dat men moet kiezen: ofwel wenst men vrede met zijn buren, en dan onthoudt men zich van alle directe EN INDIRECTE militaire acties tegen elke buur, ofwel laat men zulke acties toe, maar dan moet men ook de gevolgen, nl. de zelfverdediging van de aangevallen buur aanvaarden.

Het internationale recht zegt eveneens dat het verboden is stukken van een naburige staat militair te bezetten en dat zulks een daad van oorlog is. De Syrische reactie is dus nog HEEL gematigd. Trouwens de in Syrië agerende groepen voeren hun actie niet rechtstreeks vanuit syrië uit en hebben er evenmin hun militaire hoofdkwartier. Volgens internationaal recht hebben de Israelisch dus geen poot om op te staan. volgens jouw redenering zou castro het recht hebben Miami aan te vallen iedere keer er in havana een bomaanslag plaatsvindt.

5. Syrie erkent openlijk dat de getroffen militaire basis tot voor enkele maanden effectief een kamp voor Jihad en/of Hamas was. Is het dan niet verregaand onverantwoord om 1) géén internationale waarnemers (bv. EU) uit te nodigen om de ontwapening daarvan te bevestigen, 2) er zogenaamd burgers in onder te brengen.

gezien het feit dat Israel nog steeds een stuk syriË bezet, heeft syrië geen enkele verplichting ten opzichte van israel. Israel laat evenmin waarnemers toe in de bezette gebieden tussen haakjes.

6. Héél deze situatie stinkt naar de rammelende uitleg, én naar de eeuwige Arabische truuk: gewone Arabische én andere burgers misbruiken tegen Israel.

Israel heeft anders een indrukwekkende lijst van misdaden tegen burgers, soms "collateral damage", soms doelgericht. (zoals het vernietigen van huizen, het uitmoorden van vluchtelingenkampen, het uitmoorden van Arabische dorpen in 1948 om zo de palestijnen met de daver op het lijf te laten vertrekken en hen het recht te ontzeggen ooit terug te keren, etnische zuivering noemt dit, etc. )

7. Dat deden ze reeds in 1948 toe ze een absoluut unicuum in de wereldgeschiedenis lanceerden: het 'nieuwe volk', het Palestijnse, doch zonder ook maar enige eigen voorgeschiedenis! Het Palestijnse volk werd namelijk op één welbepaalde dag geboren uit het Arabische volk. Vanaf dan was het zogenaamd een volk dat door Israel en enkel door Israel vervolgd werd.

Het palestijnse volk, dat onderdeel is van de grote arabische familie maar met specifieke kenmerken dat het onderscheid van egyptenaren, jordaniers of syriers en een lange geschiedenis heeft, werd reeds zo genoemd door de ottomanen in de 19de eeuw.

8. Tussen 1948 en 1967 weigerden Egypte en Jordanie echter wel om dat zogenaamde Palestijnse volk die territoria over te dragen waarover zij de militaire kontrole uitoefenden, nl. Gaza en de Westbank.

ok, maar ze gingen evenmin over tot onteigeningen en zetten geen kolonisatieprogramma's op waarbij palestijnen uit hun huizen werden verjaagd ten voordele van egyptische of jordaanse kolonisten. En natuurlijk voelden de palestijnen zich meer met hun arabische broedervolkeren verbonden dan met de israeli's.

Kortom, zowel toen als nu wordt van Israel véél meer verwacht aan respect voor 'de Palestijnen' en voor de Arabieren in het algemeen dan de mate van respekt die de Arabische staten hun eigen burgers betonen. Een smerige hypokriete boel lijkt me dat.

nee, toch niet, tenzij je beweert dat israel geen democratisch westers land is, en dAN pas kun je Israel vergelijken met de Arabische landen op het vlak van mensenrechten. blijkt dat beiden de mensenrechten schenden en dus inderdaad de vergelijking gaat op, eigenlijk zou men van israel niet meer MOETEN verwachten, het is immers geen westerse democratische staat (miljoenen palestijnen hebben niet eens burgerrechten of stemrecht) en dus vergelijkbaar met de eerste de beste arabische dictatuur.

Doch, deze éne zijde van de nu reeds jaren oude verrottingsstrategie mag géén excuus zijn, noch voor verder Arabisch extremisme, noch voor israelisch extremisme. Want, laten we nuchter zijn: it takes two to tango, ook in zulke moordende verrottingsstrategieen.

juist, maar het lijkt me dat Sharon helemaal geen zin heeft in tango, en er ook niet toe in staat is, hij bestuurt liever tanks en legereenheden...