[Basy Lys]

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Hoeveel decennia / eeuwen gaan de moslims nodig hebben om uit hun obscurantisme te geraken Basy Lys? Soms heb ik de indruk dat de islam de enige godsdienst is die het denken/de geest dermate kan kraken/ontwrichten, dat er een point of no return is.
Ik merk dat zelfs redelijk geseculariseerde moslims met een goed verborgen portie angst zitten die hen weerhoudt om voluit te gaan.

Online, je stelt een uitermate interessante vraag. Misschien is onderstaande tekst weer té lang voor velen om gelezen te worden. Maar one liners volstaan soms niet.

Op 1 mei 2007 zal ik 30 jaar ervaring hebben met de mohammedaanse wereld. Ik vermeld dit ongaarne omdat het ook een stuk mijn minimumleeftijd verraadt, maar dit feit is noodzakelijk om mijn verder betoog te begrijpen.

Er bestaat geen "gematigde islam". De islam is gebaseerd op de koran, de sira, en de hadiet, en die zijn onveranderlijk. Zelfs de uitlegging die eraan gegeven wordt is onveranderlijk sinds zowat 900 jaar. (indien geïnteresseerd: zie Mutazilieten (als je op Google zoekt: Mutazilites), Averroes, Al-Ghazali,

Er zijn wel "gematigde moslims", d.w.z. moslims die het niet zo nauw nemen met de mohammedaanse leer, maar men moet er wel rekening mee houden dat Sarmah op dit forum een typisch voorbeeld is van het mohammedaanse gedrag zoals beschreven in Turfmolm op http://lagonda.blogspot.com/ Iemand die in ons midden is opgegroeid, van onze verworvenheden genoten heeft en geniet, maar uiteindelijk het systeem waarvan zij genoten heeft wil onderuit halen ter meerdere eer en glorie van een rover en krijgsheer die zowat 1300 jaar geleden zou geleefd hebben.

De joodse en de christelijke leer hebben altijd een onderscheid weten te maken tussen het religieuse en het wereldlijke. De joden zeggen: Dina dê-malkhuta dina. De Christenen zeggen: "Geef aan de keizer wat van de keizer is, en aan god wat van God is." De mohammedaanse leer kent dit onderscheid niet. Zelfs in Turkije, het meest seculiere mohammedaanse land is er geen sprake van scheiding tussen godsdienst en staat. Kemal Atatürk heeft enkel de suprematie van de staat over de soennitische religie ingesteld. Zie: Henk DRIESSEN (Redactie), In het huis van de islam. Geografie, geschiedenis, geloofsleer, cultuur, economie, politiek, SUN-Kritak, Nijmegen 1997. ISBN 90 6168 606 7. Intussen is een mohammedaans fundamentalist weer leider van de Turkse staat en heeft Kemal Atatürk zich in zijn graf omgekeerd.

Een ander aspect, dat hierboven reeds werd aangegeven, is dat de teksten van de joodse en van de christelijke schrifturen steeds aan kritisch onderzoek onderworpen bleven. De “exegese” gaat reeds terug naar de oudheid, stond in de middeleeuwen in Europa weliswaar op een laag pitje, maar is in de Renaissance weer opgeflakkerd om vanaf de 18de en zeker de 19de eeuw onstuitbaar te worden. Vandaag is er geen enkel woord in het Oude Testament of het Nieuwe Testament dat niet helemaal begrepen wordt en in zijn juiste context geplaatst. Zoals reeds aangegeven oordelen de mohammedaanse schriftgeleerden dat de exegese van de mohammedaanse schrifturen voleindigd werd zowat 900 jaar geleden. Mensen die dit durven te betwijfelen dienen voor hun leven te vrezen, zoals blijkt uit het wedervaren van ondermeer Prof. Nasr Hamid Abu Zaid ( http://en.wikipedia.org/wiki/Nasr_Hamid_Abu_Zaid ) die zijn heil heeft moeten zoeken in een vlucht uit Egypte naar de beschaafde wereld.

Dank zij het principe van scheiding van kerk en staat heeft de Christelijke Wereld een Verlichting gekend, die doorgaans tot de 18de eeuw wordt teruggevoerd, maar waarvan de wortels dus reeds eeuwen ouder waren. Die Verlichting werd bekroond door onder meer de Franse Revolutie, waarna nog een korte opflakkering van christelijk fundamentalisme gevolgd is in beperkte gebieden, maar uiteindelijk geleid heeft tot het rationele denken dat wij nu kennen en waar ook de katholieke kerk zich tot bekent. (EFL zal me hier al dan niet tegenspreken.)

Optimisten zijn van mening dat de “islam” zal imploderen omdat de aanhangers van de mohammedaanse ideologie uiteindelijk zullen begrijpen dat zij misleid zijn. Maar dit vergt de vooronderstelling dat de slachtoffers zouden begrijpen wat die misleiding inhoudt. Om het begripsvermogen van een volgeling van Mohammed enigszins te vatten moet men onder meer volgende werken lezen: V.S. NAIPAUL, Among the Believers: An Islamic Journey, New York, 1981, ISBN 0-394-71195-5, V.S. NAIPAUL, Beyond Belief. Islamic Excursions among the Converted People, London, 1998, ISBN 0 349 11010 7a en zeker : Ibn WARRAQ, Why I am Not a Muslim, Amherst, NY, 1995, ISBN 0-87975-984-4. Er zijn verder nogal wat websites van mohammedanen en ex-mohammedanen die een interessant inzicht in de materie verschaffen.

Pessimisten, zoals ik, zijn van mening dat we enkel met alle middelen kunnen strijden tegen een Eurabisering van onze wereld. Zie hiervoor ook mijn sig. Voor wat ze doen in de gebieden waar ze het voor het zeggen hebben wil ik me graag aansluiten bij Oriana FALLACI, De Kracht van de Rede, Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 2005, ISBN 90 351 2753 6: "Ik zou [ze] in hun sop laten gaar koken."

Mijn tekst is zeker niet volledig. Ik wil graag de discussie verder zetten, ook met de aanhangers van die totalitaire en intolerante ideologie. Uiteindelijk blijf ik een verdediger van ons seculier, democratisch, tolerant en solidair maatschappijmodel, waarmee het mohammedaanse model genendeels verenigbaar is: het is fundamenteel theocratisch, ondemocratisch, intolerant, en absoluut discriminerend.