[Derk de Tweede]

Hitparades zijn dikke nep. Hoewel veel platen genomineerd, de ware schatten uit de popmuziek ontbreken. Waar zijn de op zondagmiddag in elkaar gefrutselde riedeltjes, die de b-kant moesten vullen?
Hans Molenaar, kenner van B-kantjes: typeerde het zo: “Ëen slecht gezongen toonladder, met vel rook rond het aangezicht van de artiest, wordt zo een hit.
Hij had een radiorubriekje over zijn voorliefde voor B-kantjes. De B-kant van Telephone Baby (Johnny Otis), bijvoorbeeld. Het heet Casting My Spell. En hij zong het met Marcy Lee. Buitengewoon goed.

Bohemian Rapsody, laat me niet lachen. Zelden zo’n epidemie van wansmaak waargenomen,
Is dat te genezen? Neen, want “Hotel Callifornia” staat nummer 2. Dom en vakkundig helemaal kapot gedraaid.
Wat te denken van de door mij geliefde Beatles gezongen “Hey Jude”, ook in de Kots Top 2000”.
Boudewijn de Groot liet in december 2005 blijken de keuze van (ik geloof, ik geloof, ik geloof), “Avond”, niet te begrijpen.
Hitparades worden samengesteld uit een door platenindustrie aangedragen muziek en dus vallen er veel betere, maar minder hitgevoelige, muziek af. De radiostationsdoen hun duit in het zakje door allemaal dezelfde deuntjes te draaien.
En wat te denken van meesterlijke one-hit-wonders.
The Flying Machine met Smile a little smile for me.
De ultieme b-kant You know my name (look at the number) van The Beatles.
Verder mis ik Moebius Bottle (O my mother), de echte Nirvana (Rainbow chaser), The Electric Prunes, The Seeds.
Altijd maar die clichee-hitjes die helemaal kapot worden of zijn gedraaid.
Help de hitparades de wereld uit, te beginnen met de Radio 2 Top 2000.