[De schoofzak]

Lees hieronder mijn knip en plak uit het nieuwsblad eens.

Harde oorlog tegen illegale drugs, niks preventie voor illegale drugs, alleen maar repressie en totale oorlog.
Meer, veel meer preventie voor de legale drugs (je moet realist blijven, we zitten met die legale drugs en we zullen ermee blijven zitten).

Geen zachte maatregelen, geen toegevingen.


en nu de gazet:

Folterproces Stefke Seutens laat onuitwisbare indruk na
Het is altijd erger dan we denken
Gent Sint-Niklaas - Jury, publiek en journalisten hebben dagenlang de meest gruwelijke details moeten aanhoren over hoe de kleine Stef Seutens door Joachim Van Hecke, de vriend van zijn mama, werd doodgefolterd. Het liet niemand onberoerd.
Van Hecke werd donderdagavond tot dertig jaar cel veroordeelden werd daarmee de tweede Belg ooit die veroordeeld wordt voor foltering. De moeder van Stefke - Ethel Janssens - had vorig jaar de trieste eer om als een van de eersten veroordeeld te worden voor de onmenselijke behandeling van dat jongetje. Pas in de aanloop naar het proces-Dutroux werd het mogelijk in ons land mensen te veroordelen voor foltering en onmenselijke behandeling. Omdat de wetgever het beu was dat dergelijke daders er goedkoop van afkwamen.

De jury veroordeelde Joachim Van Hecke ,,voor foltering van een minderjarig kind tot de dood erop volgt''. Een normaal mens wil niet weten wat er achter die droge woorden schuilgaat, maar een assisenjury moét dat weten. En dus vertelde advocate Nadine Maes de juryleden donderdagmorgen een laatste keer hoe zeer het jongetje afgezien had. Nog één keer, om het nooit meer te vergeten.

Hoe de kleine Stef zestig, zeventig vuistslagen kreeg. Eén, twee, drie... Hoe hij hartverscheurend huilde, hoe hij op de vloer wegkroop van de pijn, hoe hij door zijn knietjes zakte, hoe zijn oogjes wegdraaiden, hoe hij kreunend in zijn bedje kroop. Zijn laatste woordjes: ,, Ik ben moe maar ik kan niet slapen .''

Het was elf uur toen de advocate weer ging zitten. Het uur waarop Joachim Van Hecke normaal uit zijn bed rolt, een plas maakt, een blik Lidl-pils opentrekt en weer onder de wol kruipt. Elf uur, dat is vroeg dag voor een drank- en drugsverslaafde. Behalve op 8 juli 2004, want toen moest Van Hecke nog afrekenen met dat stoute Stefke.

Verloren strijd tegen tranen

De juryleden, veertien gewone mannen en vrouwen tussen de dertig en vijfenzestig jaar, vochten tegen hun tranen, maar ze verloren die strijd. Sommigen probeerden hun emoties te camoufleren en deden alsof ze de slaap uit de ogen wreven. Of alsof ze hun neus moesten snuiten. Of alsof het jeukte onder hun bril. Maar ondertussen veegden ze hun tranen weg. Het zou pas erg zijn mocht het hen onberoerd gelaten hebben.

Drie dagen lang hadden ze gewalgd van de ranzige kantjes van dit folterverhaal. Van de vuilnisbelt bijvoorbeeld waarop het jongetje leefde, samen met zijn moeder en haar ex-vriend. Kattenpis op de grond, schimmel op de vaat, etensresten op de grond, en stank om van te kotsen...

Maar vooral heeft de jury geluisterd naar de korte trieste levensloop van Stefke. Volgens moeder Ethel en nepvader Joachim een huilerig, lastig en stout baasje, maar je zou van minder als je overal in de weg loopt en als je soms twee dagen geen eten krijgt.

Zelfverwijten

Donderdagavond zaten op de eerste rij van het publiek in de assisenzaal nog meer mensen te wenen. De vader van Stefke die zijn zoontje de laatste drie maanden van zijn leven niet meer ging ophalen omdat hij geen wagen meer had. De ouders van de vader, die telkens meewarig zuchtten wanneer de kleine Stef weer eens bij hen afgezet werd met een overvolle en stinkende pamper. De grootouders, de ooms en de tantes van Stefke, zowel langs vaders als moeders kant... Niemand mag hen iets verwijten - Joachim Van Hecke is de enige schuldige -, maar allemaal dachten ze hetzelfde: Hadden we maar... maar nu is het te laat. Maar ja, het zag er zo erg niet uit. Of toch niet veel erger dan wat we al op tv gezien hebben. Wie af en toe in een assisenzaal komt, weet dat de werkelijkheid altijd veel erger is dan wat de buren, de familie, de vrienden en de kennissen denken of wat de tv laat zien. Niets ongewoons mag gewoon worden en het lachen kan een mens maar beter vergaan, nog voor het te laat is.

Analyse van gruwelproces door Willy De Buck