Oorspronkelijk geplaatst door C2C
Ik wou even een argument aanhalen dat ik nog niet vaak gehoord heb in dit debat.
Als je naar de antropologische "norm" rond verwantschapsrelaties kijkt, dan zie je maar één ding, namelijk dat er geen norm bestaat. Crosscultureel gezien is het aantal huwelijksvormen en verwantschapssystemen schier onbeperkt, net zoals noties over "vader"- en "moeder"-rollen, over de plaats van het kind in de familie en in de erfelijkheidslijnen, enzovoort.
De diversiteit toont aan dat er geen "natuurwetten" zijn waardoor een kind altijd een vader en een moeder zou moeten hebben. In vele culturen heeft een kind tientallen vaders en geen moeder; of andersom, enkel vrouwen die een collectieve ouderschapsrol opnemen, waarbij het "vaderlijke" element door oudere vrouwen wordt ingekleurd, enzovoort.
In de meeste culturen is de biologische vader irrelevant, en neemt enkel de oom langs vaders- of moederszijde (afhankelijk van het lineage-systeem), de "vaderrol" op - als er al sprake is van een vaderfiguur, want die vind je bijlange niet in alle culturen. Dan zijn er nog echt exotische systemen waarbij een kind enkel een schijnmoeder heeft en twee vaders, enzovoort...
Het belangrijkste gegeven uit deze empirische vaststellingen die door antropologen zijn gemaakt, is dat de burgerlijke notie van het gezin ("mama, papa, et moi") eerder uitzondering is dan regel. In de meeste culturen bestaat er geen kerngezin, en evenmin het burgerlijke concept van subjectiviteit en individualiteit dat ermee gepaard gaat en dat in onze cultuur zo centraal staat.
Bovendien blijkt uit de antropologische feiten dat er een radicaal verschil bestaat tussen "natuur" en "cultuur" (bijvoorbeeld: de biologische vader heeft niks van doen met de sociale vader, die veel belangrijker is). Dit impliceert dat homo's perfect kinderen kunnen opvoeden, zolang ze maar de juiste sociale rol spelen. De biologie is hier totaal irrelevant. Bodifee is niet erg verstandig maar ook niet dom. Hij weet zeer goed waar antropologen het over hebben wanneer zij het verschil maken tussen biologisch en sociaal gedetermineerd ouderschap. Hij vindt deze vaststelling alleen zo ambetant dat hij er niet graag over spreekt.
Dit alles neemt natuurlijk niet weg dat het burgerlijke kerngezin, met zijn pathetische, oedipale "mama-papa-et-moi" driehoeksrelatie, wel onze norm is. Ook al is die eigenlijk "abnormaal".
Wanneer Bodifee, als ouwe conservatieve knar, die abnormaliteit wil in stand houden, dan is dat zijn goed recht. Maar wanneer hij spreekt over een soort "natuurwet" die eist dat een kind van nature uit een vader en moeder nodig heeft, dan is hij volledig fout. Dan fantaseert hij. Dat heeft geen enkele antropologische of sociologische basis.
De antropologische feiten zijn keihard. Mama-papa-et-moi is abnormaal. De Human Relations Area Files hebben meer dan een miljoen records die comparatief onderzoekt rond deze problematiek mogelijk maakten. De conclusies zijn sluitend. Harde wetenschappelijke feiten.
Bodifee zou gewoon eens een cursusje antropologie moeten volgen.
|