[Marie van de koster]

Bedelaars bestonden niet in Vlaanderen toen ik jong was, in mijn ogen waren landen waar dit wel te zien was vreselijk achterlijke staten. Waarmee Frankrijk een flinke deuk in mijn achting kreeg want dat was het land waar ik voor het eerst een bedelaar zag. Toen ze hier ook her en der verschenen, vond ik het niet meer dan mijn plicht om die mensen wat te geven. De verhalen over het feit dat er bedriegers tussen zitten, geloofde ik niet.
Ik zag ooit in het straatje achter de GB (de grote GB nog in Antwerpen) hoe een vrouw met een paar kleine kinderen uit een vuilbak brood haalde dat de mensen van de GB daarin hadden gegooid, brood nog in de verpakking maar misschien over de vervaldatum. Ik was door dit beeld enorm geshockeerd.
Intussen heb ik veel bijgeleerd. Ja, er zijn junkies bij die je beter niks kan geven. Er zijn helaas vrouwen en kinderen bij die uitgebuit worden en hun zuur bijeengebedelde geld moeten afgeven. Dus geef ik nog maar zelden op straat.
Alleen aan de supermarkt geef ik altijd 20 of 50 eurocent aan een man die daar regelmatig accordeon zit te spelen. Misschien is hij ook te lui om werk te zoeken. Ik weet het niet. Maar met zijn melodietjes maakt hij de bezoekjes aan de supermarkt wat aangenamer en dus vind ik dat hij het verdient.