Politics.be - Los bericht bekijken - Politie ter plaatse bij achter/verborgenhouden van kinderen

roderidder · 15 januari 2007, 04:15

Geachte heer Vankrunkelsven,
Nogmaals dank dat U niet zomaar afhaakt, maar zondermeer in deze complexe en delicate problematiek de zaak blijkt ter harte te gaan nemen. Uw collega mevr. Sabien Lahaye Battheu kent zoals blijkt uit haar parlementaire vragen de problematiek goed en weet dat men rekening dient te houden met de problemen die zich op het terrein voordoen.
Vaak gaat het zoals U weet om relationele problemen en dit is niet eenvoudig om als 3é daaraan oplossing te geven.

De bilocatiewet is er gekomen na volgende regeringsverklaring en citeer
http://www.belgium.be/eportal/application?languageParameter=nl&pageid=contentPag e&docId=37161

“Momenteel wordt bij scheiding geval per geval bekeken wat er met de bewaring van de kinderen gebeurt. Deze praktijk maakt dat de uitkomst van een proces zeer onzeker is, wat dan weer leidt tot een opstapeling van gerechtelijke procedures: iedereen "waagt zijn kans" en vaak is het de meest onverzettelijke ouder die gelijk krijgt. De onvoorspelbare de afloop van een proces wordt nog versterkt door het feit dat elke rechter terzake zijn eigen gevoeligheid laat spreken. Men kan spreken van een "model per rechter". Het belang van het evenwicht van de kinderen De gedeelde bewaring is uiteraard niet bij elke situatie de ideale oplossing. Maar wanneer een scheiding onvermijdelijk is, is het belangrijk dat er een goede verstandhouding bestaat tussen de beste formule het aanmoedigen van de verstandhouding tussen de ouders. Voor een kind is immers niets verwoestender dan een pijnlijk proces dat vader en moeder tegen elkaar voeren.”

De politiek heeft hier op een democratische wijze geknipt in de vleugels van de rechterlijke macht. Ook dat is democratie, of beter dat is democratie. Het gevolg is dat na deze wet, heel wat meer vaders betrokken zijn gebleven of geraakt bij de opvoeding van de kinderen na de scheiding.

Nu wens ik zeker niet het debat van de gehele problematiek uit de weg te gaan, integendeel zelfs. Wel wens ik in deze topic een zekere zinnige uitleg voor het enkel feit dat als je als (meestal de) vader voor je kinderen gaat en je voor een gesloten deur staat de politie niet ter plaatste komt. Het frappante is als in dergelijke zaken de (meestal de) moeder belt naar politie, omdat ze zich ongemakkelijk voelt in dergelijke situatie dit voor de politie wel een prioriteit is waarbij de vrees is dat het wel eens uit de hand kan lopen. De uitleg die politie geeft is dat dit laatste onder stalking (of het storen van de rust) kan geresorteerd worden. Maar dit is de reinste genderdiscriminatie van politie! Politie zal zich zoals gesteld gaan schuilen achter geheime richtlijnen komende van de procureur des Konings. Als je als burger hierom om informatie verzoekt, wordt je al snel als slaghout gebruikt om gesmeten te worden tegen de muur of de kast of visa verca. Een mentaliteit die ik al langer ken en dien te ondervinden.

RR

Toch nog ff meegeven (bron knack)
Een weekje bij mama, een weekje bij papa? Wie dacht dat dit voortaan de norm zou zijn als koppels uit elkaar gaan, moet zijn mening herzien.
Hij de auto, zij het huis. Hij het zondagse servies, zij de lederen fauteuil. En wie krijgt de kinderen na de scheiding? Begin september verscheen de zogenaamde bilocatiewet in het Staarsbiad, een nieuwe wet die het verblijf van de kroost na een echtscheiding moet regelen. Die creëert echter een misverstand: dat een weekje papa, een week je mama de verplichte norm zou worden. Niets is minder waar. Much ado about norhing?
‘Eigenlijk verandert er niet zoveel tegenover vroeger’, zegt de Gentse jeugdrechter Heleen Martens. Ze is voorzitster van de Unie van Nederlandstalige Jeugdmagistraten. Martens wikt en weegt haar woorden. Een rechter moet nu eenmaal de wet toepassen; het is niet zijn taak kritiek te geven op de wet. ‘Als scheidende ouders tot een akkoord over de kinderen zijn gekomen, wordt dat door de rechtbank bij mijn weten altijd gehomologeerd. Als er geen akkoord is, onderzoekt de rechtbank bij voorrang de mogelijkheid om de huisvesting van het kind gelijkmatig tussen de ouders te verdelen, als een van de partners daarom vraagt. Maar dat recht bestond vroeger ook al. Het gaat hier dus duidelijk om een signaalfunctie.’ Anders gezegd: de wetgever stimuleert scheidende ouders om na te gaan of het niet aangeraden is dat het kind in gelijke mate bij elk van hen zou wonen. ‘De wet geeft een soort referentiemodel, maar de week-week- regeling is niet de norm’, benadrukt Martens. ‘Uiteindelijk blijft het dejeugdrechter die geval per geval een beslissing neemt. En die is voortaan niet alleen in het belang van het kind, maar ook van de ouders. Die laatste nuance werd in de nieuwe wet toegevoegd.’ VADER WIL EEN PAPA ZIJN Het opmerkelijke signaal van de wetgever heeft alles te maken met de ‘nieuwe man’ die tot in de gerechtshoven doordringt. ‘Vroeger zag ik maar weinig mannen om een week-weekregeling vragen’, aldus Martens. ‘Ze vonden het niet erg om weekendpapa te zijn. Nu willen meer mannen voor hun kinderen zorgen.’ De nieuwe wet op de verblijfsregeling speelt in op die mentaliteitsverandering. En dat is om meer dan één reden een goede zaak.

15 januari 2007, 04:15	#15
roderidder Schepen Geregistreerd: 18 september 2006 Berichten: 432	Geachte heer Vankrunkelsven, Nogmaals dank dat U niet zomaar afhaakt, maar zondermeer in deze complexe en delicate problematiek de zaak blijkt ter harte te gaan nemen. Uw collega mevr. Sabien Lahaye Battheu kent zoals blijkt uit haar parlementaire vragen de problematiek goed en weet dat men rekening dient te houden met de problemen die zich op het terrein voordoen. Vaak gaat het zoals U weet om relationele problemen en dit is niet eenvoudig om als 3é daaraan oplossing te geven. De bilocatiewet is er gekomen na volgende regeringsverklaring en citeer http://www.belgium.be/eportal/application?languageParameter=nl&pageid=contentPag e&docId=37161 “Momenteel wordt bij scheiding geval per geval bekeken wat er met de bewaring van de kinderen gebeurt. Deze praktijk maakt dat de uitkomst van een proces zeer onzeker is, wat dan weer leidt tot een opstapeling van gerechtelijke procedures: iedereen "waagt zijn kans" en vaak is het de meest onverzettelijke ouder die gelijk krijgt. De onvoorspelbare de afloop van een proces wordt nog versterkt door het feit dat elke rechter terzake zijn eigen gevoeligheid laat spreken. Men kan spreken van een "model per rechter". Het belang van het evenwicht van de kinderen De gedeelde bewaring is uiteraard niet bij elke situatie de ideale oplossing. Maar wanneer een scheiding onvermijdelijk is, is het belangrijk dat er een goede verstandhouding bestaat tussen de beste formule het aanmoedigen van de verstandhouding tussen de ouders. Voor een kind is immers niets verwoestender dan een pijnlijk proces dat vader en moeder tegen elkaar voeren.” De politiek heeft hier op een democratische wijze geknipt in de vleugels van de rechterlijke macht. Ook dat is democratie, of beter dat is democratie. Het gevolg is dat na deze wet, heel wat meer vaders betrokken zijn gebleven of geraakt bij de opvoeding van de kinderen na de scheiding. Nu wens ik zeker niet het debat van de gehele problematiek uit de weg te gaan, integendeel zelfs. Wel wens ik in deze topic een zekere zinnige uitleg voor het enkel feit dat als je als (meestal de) vader voor je kinderen gaat en je voor een gesloten deur staat de politie niet ter plaatste komt. Het frappante is als in dergelijke zaken de (meestal de) moeder belt naar politie, omdat ze zich ongemakkelijk voelt in dergelijke situatie dit voor de politie wel een prioriteit is waarbij de vrees is dat het wel eens uit de hand kan lopen. De uitleg die politie geeft is dat dit laatste onder stalking (of het storen van de rust) kan geresorteerd worden. Maar dit is de reinste genderdiscriminatie van politie! Politie zal zich zoals gesteld gaan schuilen achter geheime richtlijnen komende van de procureur des Konings. Als je als burger hierom om informatie verzoekt, wordt je al snel als slaghout gebruikt om gesmeten te worden tegen de muur of de kast of visa verca. Een mentaliteit die ik al langer ken en dien te ondervinden. RR Toch nog ff meegeven (bron knack) *Een weekje bij mama, een weekje bij papa? Wie dacht dat dit voortaan de norm zou zijn als koppels uit elkaar gaan, moet zijn mening herzien.* Hij de auto, zij het huis. Hij het zondagse servies, zij de lederen fauteuil. En wie krijgt de kinderen na de scheiding? Begin september verscheen de zogenaamde bilocatiewet in het Staarsbiad, een nieuwe wet die het verblijf van de kroost na een echtscheiding moet regelen. Die creëert echter een misverstand: dat een weekje papa, een week je mama de verplichte norm zou worden. Niets is minder waar. Much ado about norhing? ‘Eigenlijk verandert er niet zoveel tegenover vroeger’, zegt de Gentse jeugdrechter Heleen Martens. Ze is voorzitster van de Unie van Nederlandstalige Jeugdmagistraten. Martens wikt en weegt haar woorden. Een rechter moet nu eenmaal de wet toepassen; het is niet zijn taak kritiek te geven op de wet. ‘Als scheidende ouders tot een akkoord over de kinderen zijn gekomen, wordt dat door de rechtbank bij mijn weten altijd gehomologeerd. Als er geen akkoord is, onderzoekt de rechtbank bij voorrang de mogelijkheid om de huisvesting van het kind gelijkmatig tussen de ouders te verdelen, als een van de partners daarom vraagt. Maar dat recht bestond vroeger ook al. Het gaat hier dus duidelijk om een signaalfunctie.’ Anders gezegd: de wetgever stimuleert scheidende ouders om na te gaan of het niet aangeraden is dat het kind in gelijke mate bij elk van hen zou wonen. ‘De wet geeft een soort referentiemodel, maar de week-week- regeling is niet de norm’, benadrukt Martens. ‘Uiteindelijk blijft het dejeugdrechter die geval per geval een beslissing neemt. En die is voortaan niet alleen in het belang van het kind, maar ook van de ouders. Die laatste nuance werd in de nieuwe wet toegevoegd.’ VADER WIL EEN PAPA ZIJN Het opmerkelijke signaal van de wetgever heeft alles te maken met de ‘nieuwe man’ die tot in de gerechtshoven doordringt. ‘Vroeger zag ik maar weinig mannen om een week-weekregeling vragen’, aldus Martens. ‘Ze vonden het niet erg om weekendpapa te zijn. Nu willen meer mannen voor hun kinderen zorgen.’ De nieuwe wet op de verblijfsregeling speelt in op die mentaliteitsverandering. En dat is om meer dan één reden een goede zaak. Laatst gewijzigd door roderidder : 15 januari 2007 om 04:39.