Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Hans Van de Cauter
België is in feite een tweetalig land: Nederlands, Frans. De Duitstalige gemeenschap (70.000 zielen) is te klein om als een nationale gemeenschap te kunnen worden erkend. Dat wil uiteraard niet zeggen dat de Duitstaligen geen recht hebben op bescherming van hun taal, maar die bescherming dient lokaal te zijn.
De "nationale" status van het Duits blijkt in de praktijk immers een lachertje te zijn: ik ken alleen de Duitse inscriptie "Schiedsgericht" in Brussel (naast "arbitragehof" en "cour d'arbitrage" op het Koningsplein). Voor de rest bestaat het staatsblad ook gedeeltelijk in het Duits, maar daarmee hebben we het zo ongeveer gehad. De Eupense rechtbank en een paar vredegerechten zijn de enige Duitstalige rechtbanken. Er is geen grote Duitstalige stad in België. De taal wordt slechts zeer lokaal gesproken, namelijk in de kleine oostkantons. Er zijn méér Arabisch-sprekenden in België.
De huidige status van het Duits is dus overdreven en dat weten zelfs de Duitstaligen, die overigens meestal zeer goed twee- of méértalig zijn.
Dat gezegd zijnde mag de Duitstalige gemeenschap gerust blijven bestaan tenzij men beslist haar te vervangen door een minister in de nationale regering voor Duitstalige cultuur, media en onderwijs.
De unitaire toekomst zal het uitwijzen.
|
U heeft ergens anders al antwoord gegeven op mijn vraag, maar nu heb ik nog een vervolgvraag.
Als tijdens de door u gewenste nieuwe eenwording van Belgie blijkt dat er onder de Duitstalige bevolking geen animo is om van een bevolkingsgroep met een nationaal erkende taal te degraderen tot een bevolkingsgroep met slechst een regionale taal, wat doet u dan? Staat u dan toch een derde nationale taal toe of mogen de Duitstaligen dan "Zuruck nach die Heimat"? Als men dan toch geen "speciale " rechten meer heeft, dan zal dit voor veel Duitstaligen een realistisch alternatief lijken.