|
Oorspronkelijk geplaatst door Watje
Na 140 jaar weer vondelingenschuif in Antwerpen
,,Wij zijn geen sensatiezoekers''
Van onze redactrice
Veerle Beel 27/09/2000
De kritiek op de aangekondigde vondelingenschuif barstte gisteren in volle hevigheid los. Moeders voor Moeders, druk bezig met de voorbereiding van zijn feestelijke heropening, reageerde verrast. ,,Als we hulp nodig hebben, staat hier nooit zoveel volk.''
Verbijsterend. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het is maar een greep uit de vele reacties die gisteren loskwamen nadat bekend was geraakt dat Moeders voor Moeders vandaag een vondelingenschuif opent. De vzw doet dat onder de sentimentele naam 'Moeders' Mozes' mandje'.
Werkmannen knutselen nog aan het hekje dat de buitenspeelruimte voor kinderen afzoomt. Terwijl moeders binnen op hun wekelijkse rantsoen wachten, kunnen hun peuters hier straks stoeien. De Antwerpse Zoo heeft dieren beloofd. ,,Wat hamstertjes, vogels en een cavia of twee'', zegt voorzitster Monique Verdickt. Tientallen vrijwilligsters lopen af en aan: stoelen en tafels moeten worden aangesleept, ramen gelapt, schenkingen geordend.
In het vernieuwde dokterskabinet zie ik een nog stoffig kadertje liggen met een foto van moeder Theresa erin. ,,Monique haar grote voorbeeld'', zegt een collega-vrijwilligster die mij rondleidt. Monique intussen aan de gsm: ,,Nu ineens staat iedereen voor de deur en hangt iedereen aan de bel!''
Ik moet eerst de andere vernieuwingen maar eens bekijken, zegt ze. De plek, waar moeders op hun voedselpakketten moeten wachten, heeft een nieuw dak gekregen, en er zitten nu ramen in de muuropening. Nog steeds geen verwarming, maar ijzig koud zal het hier niet meer zijn. Koffie of soep is te krijgen tegen de zeer democratische prijs van twee frank.
Er is ook een heel nieuwe, verwarmde speel- en eetruimte voor de kinderen. Vlak daarnaast een kamer met vijf kinderbadjes en een doucheruimte. ,,Voor de vele mensen in Antwerpen die geen warm water hebben'', weet Verdickt. Er komt een kapsalon en een naaihoek.
Net als vroeger wachten op zolder rekken vol speelgoed op Sinterklaas en staan in de hangar rijen en rijen voedsel.
Dan naar de schuif gaan kijken. Of nee, toch niet. Verdickt verkiest de primeur voor de feestelijke opening te laten, en ik moet genoegen nemen met een foto uit Hamburg. ,,Onze schuif ziet er net zo uit.''
Ze is vanaf de straatkant te bereiken, maar zit verborgen achter een witte deur. Die deur blijft vanaf vandaag dag en nacht open. Wie het luik opent, kan zijn baby in een wit bedje leggen, dat te zien is achter een wand van glas. Het luik kan geen tweede keer open: baby erin, luik op slot. Dat is veeleer bedoeld om diefstal van kinderen te voorkomen, zegt Verdickt.
Er ligt ook een stempelkussentje klaar, zodat moeders een voetafdruk van hun baby kunnen nemen. Hebben ze later toch nog een bewijsje van afstamming in handen. ,,Tegen dan hebben wij er niets meer mee te maken. Het is aan het gerecht om uit te maken of dat bewijs juridisch geldig en correct is. Wij zullen de baby's ook niet zelf opvangen, maar meteen naar het OCMW of andere sociale diensten doorsluizen.''
Binnen de tien minuten wordt het kind opgevangen, ook als er 's nachts niemand in het gebouw aanwezig is. Het luik werkt met een cascade van telefoons. ,,Wij wonen hier allemaal dichtbij.''
Terug naar de Middeleeuwen? ,,Wel ja'', zegt Verdickt, ,,maar kleren en eten uitdelen is dat toch ook? Wij reageren enkel op een bestaande nood, waar officiële instanties in gebreke blijven. Zelfs de timmerman heeft geweend na de bouw van dat luikje.''
Ze hoopt dat niemand er gebruik van zal maken, maar zou de drie baby's die het voorbije jaar in ons land te vondeling werden gelegd, liever in de schuif zien belanden dan ,,in een vies toilet, of dood achter een elektriciteitskast''. En als het toch gebeurt, zal ze er geen ruchtbaarheid aan geven. ,,Wij zoeken geen sensatie. In Hamburg vertellen ze ook aan niemand hoeveel kinderen er al in zijn gelegd. Maar ze gaan binnenkort nog schuiven plaatsen op drie nieuwe locaties. Dat doen ze niet voor niets.''
,,Ik vind het verschrikkelijk dat ze het te vondeling leggen van kinderen op die manier weer aanvaardbaar maken'', zegt een afstandsmoeder die anoniem wil blijven. ,,Ik heb mijn zoon afgestaan onder druk van mijn ouders, op een moment dat ik te zwak was om terug te vechten. Ik bezweer u, dat vreet aan u. Men mag moeders niet de indruk geven dat ze hun kind zomaar mogen weggeven. Zo gaan ze het nog uitlokken ook! Er moeten toch ándere manieren zijn om wanhopige moeders te redden, of niet?''
Die mening waren gisteren ook alle critici van 'Mozes' mandje' toegedaan: burgemeester Leona Detiège, schepen Dirk Geldof, Vlaams minister van Welzijn Mieke Vogels, kinderrechtencommissaris Ankie Vandekerckhove en tal van anderen.
De verenigde Vlaamse adoptiediensten wijzen erop dat de schuif ingaat tegen de evolutie van de jongste twintig jaar, waarbij juist geprobeerd wordt om het contact tussen adoptiekind en afstandsmoeder te herstellen indien gewenst. Ruim 400 'kinderen' zijn in eigen land naar hun biologische moeder op zoek, of hebben die al gevonden.
Jo Labens van de adoptievereniging Gewenst Kind erkent dat er behoefte bestaat aan een meer discrete manier van bevallen, voor moeders die zo anoniem mogelijk willen blijven. ,,Zij willen hun naam van de geboorteakte af, maar wij vinden dat die naam wel ergens op een centrale plek bewaard moet blijven. Ook willen we de hoorplicht van grootouders bij adoptie afschaffen. Veel jonge meisjes zijn bang voor de reactie van hun moeder of vader. Zij moeten hun kind kunnen afstaan zonder dat die dat weten. Maar niet op deze manier, alsjeblieft!''
(c) De Standaard
|