[D'ARTOIS]

De film "Blood Diamonds" heeft kortelings in NL enig stof doen opwaaien. Onze heren politici stonden uiteraard direct te kraaien dat het allemaal wel meeviel.
Welnu politieke aaseters (of struisvogels), de film is slechts een zeer slap aftreksel van de zeer harde werkelijkheid.
We beginnen bij de Congo: (het oude Zaire zo U wil)
De grote vindplaatsen van diamant bevinden zich langs de rivieroevers van de rivieren die uit het Angolese gebied stromen. Een zo'n rivier is de Longatchimo, waar o.m. een Belgische firma een claim had van 25 m2 km.
De opbrengst per dag was ongeveer 3500 crt van zeer verschillende kwaliteit.
Veel industrie, maar ook wel juwelierskwaliteit. De beste stenen kwamen uit de
rivierbeddingen en uit de rivieren zelf, waar met duikers werd (wordt) gezocht.
De CSO heeft een poging gewaagd de totale productie van de Congo op te kopen maar is daar niet in geslaagd, althans niet ten volle.
Mobutu verkocht het recht om diamanten in te kopen voor omstreeks 250.000 usd per vergunning, die door een van de Maatschappijen van een der dochters werd verstrekt.
Verder was men als exploiteur verplicht de gewonnen ruwe diamant aan een der vergunninghouders te verkopen. In de '80er jaren lag de prijs zo rondom de 80 USD per crt.
Natuurlijk werden de beste stenen geselecteerd en deze naar Antwerpen of Amsterdam gesmokkeld. Ook de Israeli's hadden in K'shasa hun opkopers zitten evenalss de Libanezen.
De handelsplek bij uitstek was het Interconti.

Er zijn een aantal landen in Afrika waar veel diamant wordt gevonden. Sierra Leone is er een van, maar niet zo bekend is Namibie en in het bijzonder de zee vlak voor de kust.
Die handel hebben de Zuid-Afrikanen volledig in handen (Lees CSO) met grote hopperzuigers worden de kusten daar "gestofzuigd" en de hoge kwaliteit van de Namibie-diamant is in vakkringen overbekend.

Het is een bekend feit dat de grondstoffen van Afrika als betaalmiddel dienen voor hun oorlogen.
Mocambique had ooit een prachtige wildstand en de mooiste hardhout bossen.
Dat alles is nu weg, de bossen (verkocht in ruil voor wapens en munitie) en het wild dat diende als voedsel voor de soldaten van de diverse "bevrijdingsbewegingen".

Met recht is Afrika het verloren continent, maar zo lang het noig iets oplevert zal het altijd interessant blijven. Vandaar onze aanwezigheid aldaar.